τα Ραδιόφωνά μου

Πολλοί από σάς που μπαινοβγαίνετε από δω μέσα γνωρίζετε ότι βρίσκομαι σε διαδικασία μετακόμισης. Κι όσοι δεν το ξέρετε, ε καιρός είναι πια να το μάθετε και επισήμως. Κούτες παντού, βαλίτσες γεμάτες, σούρτα-φέρτα με τ'αμάξι μεταφέροντας ό,τι μπορεί να φανταστεί ένα ανθρώπινο μυαλό. Και παρά το ότι δεν πάω στην άκρη του κόσμου (βασικά μεταφέρομαι λίγα τετράγωνα παραπέρα), για μένα όλη αυτή η ιστορία της μετακόμισης είναι ένα Βουνό -με Βήτα κεφαλαίο.

Μέσα σ'όλον αυτό το χαμό πακεταρίσματος, μοιραία έρχομαι αντιμέτωπος με τόσα αντικείμενα που καλώς ή κακώς με ανέχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, έζησαν μαζί μου καλές και κακές μου μέρες, πέρασαν όλες μου τις παραξενιές, άκουγαν υπομονετικά τη γκρίνια μου παρακολουθώντας με αμίλητα.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως και εγώ ώρες-ώρες μόλις που τ'ανεχόμουν, και τελικά -ορίστε που δεν τα πέταξα ένα ωραίο πρωί στον πράσινο κάδο της γωνίας. Και είναι αλήθεια ότι πολλά τέτοια αντικείμενα 'καθημερινής χρήσεως'  ήθελα κατά καιρούς να τα ξεφορτωθώ για να πάνε να δουν τι πά' να πει χωματερή. Πάρα πολλά!

Εκτός από μία ειδική κατηγορία : 

Τα Ραδιόφωνά μου!

Κειμήλιο!

Μόνο αυτή η λέξη μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα αυτό το θρυλικό διπλό ραδιοκασετόφωνο Sony. Επρόκειτο περί ειδικής παραγγελίας στον πατέρα μου που είχε φύγει για ταξίδι στο εξωτερικό. "Διπλό ραδιοκασετόφωνο που να πιάνει όχι μόνο Μεσαία αλλά και Βραχέα και Μακρά και FM Stereo!". 

Ε λοιπόν αυτό το μηχάνημα βρισκόταν σε μόνιμη βάση ανοιχτό από δίπλα από το κρεβάτι μου. Η πρώτη μου κίνηση κάθε πρωί ήταν να πατάω το OFF, αφού όοοοολο το βράδυ έπαιζε ασταμάτητα. Από την Πρώτη Γυμνασίου μέχρι και που τελείωσα το Λύκειο. Ετέθη σε μόνιμη αχρησία όταν άρχισαν να τρώγονται οι κασσέτες. Αλλά κατά τα άλλα δουλεύει ακόμα. 

Το δοκίμασα χθες -δεν ξέρω τι μ'έπιασε. 

Δεν πετιέται με τίποτα.

Όχι, μη γελιέστε. Δεν είναι τόσο παλιό όσο φαίνεται. Αντίκα-απομίμηση και το βασικότερο : το πρώτο μου δώρο που έκανα στον εαυτό μου όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα το 1990. 

Δεν θα το ξεχάσω. Ήταν η πρώτη δυνατή βροχή που με βρήκε για πρώτη φορά στην οδό Σκουφά, παρέα με την αγαπημένη μου παιδική φίλη Μαρία. Εκείνη 'παλιά' στην Αθήνα -είχε ..μετοικήσει λόγω σπουδών έναν ολόκληρο χρόνο πριν από μένα στη μαγική αυτή πόλη και σπούδαζε παράλληλα και ηθοποιός και δημοσιογράφος-. Σ'εκείνη τη φάση θυμάμαι  αισθανόμουν σαν τη μύγα μες στο γάλα μέσα σε μια τόσο μεγάλη πόλη, και την άκουγα με μεγάλη προσοχή για το ο,τιδήποτε! (Ακόμα και σήμερα η Μαρία έχει το ταλέντο να μου λέει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, να έχει πάντα δίκιο, και να δέχομαι χωρίς καμμία αντίρρηση την κριτική της, που είναι πάντα σωστή.)

Παρά το γεγονός όμως ότι στο κεφάλαιο "Αθήνα" η Μαρία έπαιρνε άριστα κι εγώ ήμουν πάντοτε μετεξεταστέος, παραμέναμε κατά βάθος το ίδιο "γνήσιοι Ροδίτες". Και ως  τέτοιοι, δεν τα πολυείχαμε καλά με τις ομπρέλες Σεπτέμβριο μήνα (ξεθάβαμε τις ομπρέλες μας κατά τον Δεκέμβριο για να τις ξαναξεχάσουμε από Απρίλιο μέχρι του χρόνου..). Και εννοείται πως αυτές οι εξωτικές αλλαγές του καιρού στο Λεκανοπέδιο ντάλα-φθινόπωρο μάς ξάφνιασαν δυσάρεστα. Εκείνο το ημιυπόγειο κατάστημα στη Σκουφά ήταν η πρώτη πόρτα που βρήκαμε ανοιχτή να σωθούμε από τη νεροποντή και εκεί ακριβώς με περίμενε αυτό εδώ το αριστούργημα. 

Έκανε 34 ολόκληρες χιλιάδες δραχμές και ευτυχώς εγώ είχα μόλις πάρει το πρώτο μου φοιτητικό μηνιάτικο από την πάλαι ποτε Ιονική και Λαϊκή -μία τράπεζα που παιδιόθεν είχα συμπαθήσει εξ αιτίας του λογοτύπου και του σύνθετου ονόματός της-.  

Η αντίκα-απομίμηση της General Electric κάλυψε ηχητικά όλη τη φοιτητική μου ζωή. Από την αρχή της μέχρι και το τέλος της. Ήταν το τελευταίο αντικείμενο που πακέταρα, όταν πια είχα το πτυχίο στο χέρι. Δεν θυμάμαι πόσες μέρες είχα αναβάλει να το βγάλω από την πρίζα. 

Το έφερα πολύ βαρέως να το ξεβολέψω. Τέλος πάντων. 

Δουλεύει ακόμα -μονοφωνικά.

       

Μού έκανε κλικ σε μοδάτο παλιατζίδικο στο Μπόντρουμ, εκεί που έψαχνα να βρω τι δωράκια να πάρω πίσω στη Ρόδο. Τελικά δεν αγόρασα τίποτα για κανέναν, γιατί αυτό εδώ το ραδιοφωνάκι-ψευδαίσθηση κόστιζε 50 ολόκληρα εκατομμύρια λίρες Τουρκίας (ίσχυαν ακόμα τα μηδενικά στην Γείτονα). Δεν ξέρω αν με γελάσανε, πάντως εμένα και παραμύθι της Χαλιμάς να είναι τελικά, εμένα μού αρέσει να το πιστεύω και θέλω να σάς το διηγηθώ. 

Λοιπόν που λέτε, όταν επί Κεμάλ Ατατούρκ ιδρύθηκε στην Τουρκία ο ένας και μόνος ραδιοφωνικός σταθμός της χώρας, ο κόσμος δεν ήξερε καν τι πάει να πει 'Ραδιόφωνο'. Έτσι λοιπόν, για να αρχίσει ο λαός να γνωρίζει το νέο αυτό μέσο, η νεοσύστατη Τουρκική Ραδιοφωνία μοίραζε μικρές συσκευές ραδιοφώνου, σαν κι αυτήν που βλέπετε στη φωτογραφία! Κι όταν λέω "μοίραζε" εννοώ ότι τις μοίραζε εντελώς δωρεάν.

Με τη συμπλήρωση των 70 χρόνων ζωής της Τουρκικής Ραδιοφωνίας, η TRT επανακυκλοφόρησε αυτά τα μικρά 'συλλεκτικά' ραδιόφωνα-απομιμήσεις εκείνων των promotional πρώτων οικιακών δεκτών που γνώρισε η χώρα. 

Τώρα, αλήθεια είναι αυτό ή ψευτιές ασύστολες; Ακόμα και σήμερα, εγώ τουλάχιστον πιστεύω πως είναι αλήθεια, επειδή στο πίσω μέρος του μικροσκοπικού αυτού ραδιοφώνου που βλέπετε, είναι τοποθετημένη μία μεταλική υδατογραφημένη ετικέτα με το σήμα της TRT, που φέρει και αύξοντα αριθμό παρακαλώ! 

Συλλεκτικό-ξεσυλλεκτικό, η ποιότητα αποδείχθηκε μεγάλη μάπα. Σκούριασε σε χρόνο ρεκόρ η υποδοχή των μπαταριών, τα FM ακούγονταν χάλια, τα κουμπιά μετά από κανά-δυο γυρίσματα πατάγανε φρένο.. 

Εν πάση περιπτώσει, ήταν μία ατυχής αγορά -πλην όμως συλλεκτική. 

Δεν θα επαναληφθεί βέβαια, αλλά δεν μού πάει καρδιά να το ξαποστείλω. 

Έχει και αύξοντα αριθμό, το ρημάδι..

Άλλη μια επανέκδοση, αυτή τη φορά αμερικανικής προελεύσεως. 

Τα ραδιόφωνα BUSH είχαν αφήσει εποχή το '50 και το '60 στις ΗΠΑ. Εδώ δεν νομίζω ότι κυκλοφόρησαν ποτέ, πάντως αυτό το μαραφέτι μού γυάλισε κάποια Χριστούγεννα στον πεζόδρομο Μέιρ στο κέντρο της Αμβέρσας. 60 ευρώ τότε έκανε και άξιζε τα λεφτά του. Όχι τόσο για την απόδοσή του, όσο κυρίως για το λουκ του και το πρωτότυπό του καντράν. Περισσότερα πάντως δεν μπορώ να πω, αφού στην ουσία δεν το πολυχρησιμοποίησα. 

Με το που το εγκατέστησα στην κουζίνα του σπιτιού, γνώρισα λίγες μέρες αργότερα τη μία και μοναδική, μεγάλη, τρελλή ραδιοφωνική μου αγάπη, που είναι η εξής μία και ουδεμία άλλη : 

 

Τι να λέμε τώρα.  

Στον ουρανό το έψαχνα και στη Γη το βρήκα. 

Μιλάμε, κάτω από τη μύτη μου στην κυριολεξία, δυο βήματα από το σπίτι μου στη Ρόδο ανακάλυψα αυτό το καταπληκτικό wifi-radio μάρκας Noxxon-Terratec αξίας 160€ πριν τέσσερα χρόνια. Συνδέεται με το wifi του σπιτιού και πιάνει όλους τους σταθμούς της Γης, χωρίς παρεμβολές και εκνευριστικά παράσιτα. Όλοι οι σταθμοί καταχωρημένοι ανά χώρα και είδος, και η λίστα ανανεώνεται αυτόματα. 

Σεισμός στην Ιαπωνία; Ο εκφωνητής έδινε οδηγίες από τα στούντιο του Τόκυο. Συναυλία τζαζ στο τάδε ημιπαρακμιακό μπαρ της Νέας Υόρκης; Κανένα πρόβλημα-Πρώτο τραπέζι πίστα! Και η λίστα δεν έχει τέλος. 

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και δεν το συζητώ καν.

Πάει, τ'αποφάσισα.

Τελικά, στη χωματερή δεν πάει τίποτα.