Νάξος UHF

Το DNA της γενιάς σου δεν σε προδίδει ποτέ. 

Και μάλιστα εκδηλώνεται σε περιστάσεις που δεν είναι δυνατόν να προβλέψεις. 

Κι όσο μελοδραματικό κι αν ακούγεται, αυτό το αξίωμα μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμο, και ειδικά σε ένα μέρος που δεν γνωρίζεις..

Δεν ντρέπομαι να το πω. 

Ανήκω στη γενιά του '72 , στη γενιά που μεγάλωσε με μια αναμένη τηλεόραση στο σαλόνι. Μια γενιά που δεν άνοιξε πολλά βιβλία στη ζωή της, ενώ αντιθέτως ήταν πολύ εξοικειωμένη με τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ, με τις ατάκες των διαφημίσεων και γενικώς που είχε ένα χοντρό κόλλημα με τις κεραίες UHF. 

Κι εγώ είχα τρελλή αδυναμία σε αυτές που είχαν ιδιότυπα σχήματα από παραλληλόγραμμα μεταλλικά πλέγματα που κάθε χρόνο σκούριαζαν και ήθελαν άλλαγμα, εκεί κοντά στον Οκτώβριο με Νοέμβριο.

Και τότε κάποιος θαρραλέος τεχνικός θα έπρεπε να κάνει τη χαμαλοδουλειά στο σπίτι μας και  (κυρίως) να με.. υποφέρει ως αυτόκλητο βοηθό του. 

Η "Ημέρα της Αλλαγής της Κεραίας της Τηλεόρασης" ήταν από τις πιο ωραίες της παιδικής μου ηλικίας. Ανέβαινα στην ταράτσα με τανάλιες και σύρματα, άνοιγα το μηχάνημα ανίχνευσης σήματος που είχε αυτήν τη (μαγική!) μικροσκοπική τηλεοπτική οθόνη, έλεγα τη γνώμη μου (που υποστήριζα πως ήταν και η μόνη σωστή) για το προς τα πού ακριβώς θα πρέπει να 'βλέπει' η κεραία, ποιός αναμεταδότης ήταν ο πιο δυνατός και σε ποιόν δίαυλο δεν θα είχαμε παρεμβολές από τα τουρκικά κανάλια. Και γενικά, έβγαζα όλη μου την ξερολίαση, ώσπου και ο τεχνικός απλώς έκανε ό,τι έλεγα για να μην τα βροντήξει κάτω και φύγει... 

Και εν τέλει, τον επόμενο χρόνο γινόταν η ίδια διαδικασία 

-αλλά προφανώς πάντοτε με ..διαφορετικό τεχνικό,  
αναρωτιέμαι ακόμα γιατί...- 

Η Πορτάρα σε...δεύτερο πλάνο

Η πρώτη νύχτα μου στο σπίτι που είχα βρει στα στενοσόκκακα της Παλιάς Πόλης της Νάξου σημαδεύτηκε με την αδυναμία μου να βρω το δρόμο της επιστροφής από τα μπαρ του λιμανιού στο στρωμμένο και πληρωμένο μου κρεββατάκι. 

Είχα περιπλανηθεί δύο (2) ολόκληρες ώρες ανάμεσα σε άδεια σοκκάκια, με τα κλειδιά του σπιτιού 'μου' στο χέρι, χωρίς να ξέρω ποιά πόρτα να ανοίξω. Και μπορεί ο Άγιος Φανούριος να εισάκουσε τις δεήσεις μου εκείνο το βράδυ και να με βγάλει όλως τυχαίως στη σωστή ...κλειδαρότρυπα, αφού είχα  προηγουμένως δοκιμάσει καμμιά δεκαριά παρόμοιες σε σπίτια ανυποψίαστων κοιμισμένων Ναξιωτών, πλην όμως δεν είχα καμμία πρόθεση να υποβάλλω τον εαυτό κάθε βράδυ στην ίδια  
ταλαιπωρία 'ανεύρεσης (του σωστού) σπιτιού' !

Ευτυχώς, την επομένη, και με το φως της μέρας, η ξεχασμένη μου εμμονή στις κεραίες UHF ...ξαναβγήκε στην επιφάνεια. Και καλώς ή κακώς, η κατεύθυνση, το διαστημικό τους σχήμα, η θέση τους λίγο πριν και λίγο μετά το σπίτι μου, έγιναν ο καλύτερος...μπούσουλας για το πώς θα φεύγω και πώς θα επιστρέφω...

η  γειτόνισα και οι κεραίες της..

Εξωφρενικό; - πιθανόν.

Αποτελεσματικό πάντως (!), σίγουρα!

ένα να ξέρεις: 

αν με ρωτήσει ποτέ κανείς τη γνώμη μου για σένα, 

να είσαι σίγουρος ότι θα τού πω 

πως είσαι για τα σίδερα...

.