διάγνωση

Δεν ξέρω για σάς. Πάντως κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτό το καλοκαίρι δεν μού θυμίζει σε τίποτα τα προηγούμενα. Κι όποιος δεν έχει παρατηρήσει στον εαυτό του έστω και ελάχιστα συμπτώματα ήπιας κατάθλιψης, πάει να πει πως η τηλεόρασή του έχει χαλάσει και δε βλέπει δελτία ειδήσεων. Ίσως να μην ξέρει να γράφει και να διαβάζει (εφημερίδες). Ίσως να πάσχει από γεροντική άνοια.
Ή μπορεί να έχει ήδη καταστρώσει αυτό το καταχθόνια σωτήριο Σχέδιο που θα το εφαρμώσει χωρίς πολλές πολλές κουβέντες εκείνη την ωραία Κυριακή βράδυ που θα μάς ανακοινώσουν στις ειδήσεις ότι:

'Ελληνίδες, Έλληνες,

(ξέρετε, σάς το ψιλολέγαμε μήνες τώρα)

αλλά τελικά.. 

...δυστυχώς Επτωχεύσαμεν'

(κι όποιος από σάς ανήκει στην τελευταία κατηγορία, τον παρακαλώ θερμά να μού στείλει email για να μού το αποκαλύψει κι εμένα αυτό το σχέδιο, να το καταστρώσω κι εγώ..).

" Εγώ το παιδί μου θα φροντίσω να έχει καλή μόρφωση και όταν μεγαλώσει θα το στείλω έξω, να έχει μια δουλειά και να μένει σε μια χώρα που πάει καλά η οικονομία, να ξέρει ότι θα πάρει σύνταξη κάποτε, να ξέρει ότι αν αρρωστήσει θα πάει σε ένα καλό νοσοκομείο.

Κι ας έρχεται στη Ρόδο να κάνει τα μπάνια του, αν και εφόσον θέλει.

Ούτε να με γηροκομήσει θέλω, ούτε τίποτα.

Να μη ζει σ'αυτό το μπάχαλο θέλω. "

Πόσες φορές έχω ακούσει αυτήν την ατάκα τελευταία, εν μέσω τυριού και αχλαδιού δίπλα στο κύμα. Και ο τόνος αυτού του 'σωτήριου Σχεδίου' ακούγεται πάντα τόσο πολύ αισιόδοξος(!), που κι εγώ ακόμα μπερδεύομαι αν τελικά αυτή είναι η σωστή αντιμετώπιση της κατάστασης, τουλάχιστον για τα σημερινά 5χρονα παιδιά : 

Να τα προϊδεάζουν οι γονείς τους ότι εδώ δεν υπάρχει μέλλον.

Αλλά κυρίως, οι ίδιοι οι γονείς να προετοιμάζονται ψυχολογικά ότι -ούτε λίγο, ούτε πολύ- μέσα στο σπίτι τους ενηλικιώνεται ένας μέλλων μετανάστης.

Έστω μορφωμένος. Έστω καλλιεργημένος.

Αλλά... -Μετανάστης.

Κάποτε, το εξωτερικό ήταν μια έννοια 'μαγική'. Κάτι το άπιαστο. Κάτι το πολύ ακριβό, άρα και πολύ καλό. Ένας κόσμος τόσο όμορφος που δεν θα μπορούσε να είναι 100% αληθινός.

Και ήρθε κάποτε η στιγμή που το 'εξωτερικό' απομυθοποιήθηκε. Ούτε διαβατήρια χρειάζονταν πια. Ούτε εξαιρετικά ακριβό ήταν να καταφέρεις να βολτάρεις στο κέντρο του Παρισιού και του Λονδίνου. Αντιθέτως μάλιστα, η συνοικιακή ψαροταβέρνα και η βενζίνη από το σπίτι ως την εξοχή στοίχιζε αναλογικά πολύ περισσότερο από δυό-τρεις γυροβολιές στα καλύτερα βελγικά ντελικατέσεν.

Και με το που ήρθε και το ευρώ : χαράς Ευαγγέλια. Το 'εξωτερικό' και το 'εσωτερικό' έγιναν δυο έννοιες σχεδόν ταυτόσημες.

Μαγεία-γιοκ!

Έλα όμως που αυτή η μακρινή μαγεία του 'εξωτερικού' μάς γύρισε μπούμερανγκ. Ήρθαν τα πάνω-κάτω και η διέξοδος στα άλυτα προβλήματά μας έγινε ξανά ...

...μα ποιό άλλο : το... εξωτερικό!.

Και το όνειρο -ή μήπως καλύτερα να πω, η κρυφή ελπίδα- του μέσου έλληνα γονιού είναι να εξασφαλίσει για το παιδί του μια θέση προτεραιότητας στη φυγή.

Μήπως και γλυτώσει τουλάχιστον αυτό τα χειρότερα.

Τα χειρότερα που έρχονται το φθινόπωρο, που κι αυτό δεν θ'αργήσει να έρθει -εν μέσω εκλογικών παραληρημάτων και υποσχέσεων-.

Πώς το είπατε αυτό το τελευταίο, γιατρέ μου;

Δεν άκουσα καλά..

..'Ήπια κατάθλιψη', είπατε;

.