όταν η κρατική τηλεόραση γίνεται αντι-κρατική..

Είναι αλήθεια πως ολοένα και λιγότερο βλέπω τηλεόραση.  

Ποιός; -εγώ! Που μια ζωή θυμάμαι να έχω ξοδέψει ώωωωρες επί ωρών μπροστά στο κουτί και νόμιζα πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Και όμως, αν αυτή τη στιγμή ήμουνα χρεωμένος με κάρτες και εορτοδάνεια, το πρώτο πράγμα που θα έδινα χωρίς δεύτερη σκέψη στους δικαστικούς επιμελητές που θα μού χτύπαγαν μανιωδώς την πόρτα με τις διαταγές πληρωμής ανά χείρας, θα ήταν η μεγαλοπρεπώς τοποθετημένη και δη στην καλύτερη θέση του σαλονιού μου αυτή η (μάλλον) 36άρα JVC, που εδώ και -υπολογίζω- έξι μήνες πάνω κάτω, μού είναι παντελώς μα παντελώς άχρηστη. 

Να πω ότι ωρίμασα; Να πω ότι γέρασα; Να πω ότι δεν αντέχω αυτό το άγχος του "τώρα θα πτωχεύσουμε!", "τώρα θα μάς πάρουν τα σώβρακα!". "τώρα θα ανακοινώσουν (επιτέλους) τα νέα μέτρα!" (ε, πείτε τα νέα μέτρα βρε πουλάκια μου πια!!! τι μάς σκάτε!! τι θα κάνουμε, θα πληρώσουμε τη νύφη! μήπως μπορούμε να μεταναστεύσουμε;; και πού να πάμε στο κάτω κάτω..ποιός θα μάς δεχτεί, τώρα που γίναμε και περίγελοι διεθνώς..). Να πω ότι ...ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ στην ελληνική τηλεόραση...  

Όλα σωστά θα είναι.  

Έλα όμως που το τηλεκοντρόλ είναι τόσο ...κάτω απ'τη μύτη μου και τελευταία από συνήθεια και μόνο λέω -ε, ας πατήσω αυτό το ρημάδι το κουμπί. Αλλά πόση ελληνική τηλεθέαση ν'αντέξω ο χριστιανός. Ευτυχώς υπάρχει και η δορυφορική. Και σήμερα που όλες οι δημόσιες υπηρεσίες ήταν κλειστές, (απεργία γαρ..) έμεινα λίγο περισσότερο στο σπίτι, οπότε είπα να κάνω το trendy ζάππινγκ μου στα ισραηλινά κανάλιααααα.  Μάαααλισταααα...

Λοιπόν παιδιά, συμβαίνει κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον τον τελευταίο μήνα εκεί κάτω. 

Η κρατική ραδιοτηλεόραση έχει ξεσπαθώσει εναντίον του...Κράτους. Ναι! Ακούγεται παντελώς οξύμωρο, όμως είναι αληθινό. Μάλιστα, μόλις σήμερα έληξε τελικά η πολυήμερη απεργία των τεχνικών του κρατικού καναλιού και αυτό που έβλεπαν οι τηλεθεατές με το που σουρούπωνε μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί ήταν... αυτό : 

εξ αιτίας των στάσεων εργασίας των τεχνικών 

δεν είναι δυνατή η μετάδοση των βραδινών εκπομπών

Η αιτία; Εδώ και μήνες έχει αρχίσει μια μακρά δημόσια διαβούλευση εάν και κατά πόσον θα έπρεπε τελικά να ιδιωτικοποιηθούν όλα τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, δηλαδή το πρώτο κανάλι της τηλεόρασης, το αραβόφωνο κανάλι και 5-6 ραδιοφωνικοί σταθμοί. Ο λόγος; Δε θέλει και ρώτημα.. Δεν τα βγάζουν οικονομικά πέρα. Ο μεγάλος μάλιστα ασθενής είναι τα δύο τηλεοπτικά κανάλια που δια νόμου απαγορεύεται να έχουν διαφημίσεις (ενώ τα κρατικά ραδιόφωνα, από διαφήμιση...να φαν' κι οι κότες). Απ'ό,τι φαίνεται μάλιστα η τωρινή κυβέρνηση δείχνει μεγάλο ζήλο να απαλλαγεί από την κρατική τηλεόραση (που σημειωτέον είναι επανδρωμένη από δημοσιογράφους που δεν ελέγχει απόλυτα, αφού μονιμοποιήθηκαν πριν χρόνια, όταν η ισραηλινή δεξιά ούτε που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα ήλεγχε καλά-καλά ούτε ...μπακάλικο στον πέριξ του Κοινοβουλίου μαχαλά..). 

Κι έτσι, ο καβγάς μεταξύ ..κρατικής τηλεόρασης και...Κράτους (!!!) άρχισε!... 

Απίθανο!

Οι δημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια, αφού παίζουν στην έδρα τους οι άνθρωποι. Με το που τελειώνει κάθε εκπομπή λοιπόν, προβάλλεται κι ένα σποτάκι όπου άνθρωποι των ΜΜΕ, της τέχνης και της διανόησης επιχειρηματολογούν για τα καλά της κρατικής τηλεόρασης έναντι της ιδιωτικής. Σύνθημα της καμπάνιας : 

 "Κρατική ραδιοτηλεόραση - 
Μια φωνή που δεν πρέπει να σβήσει". 

Για να πάρετε μια ιδέα του τι και πώς λέγεται, μαγνητοσκόπησα για σάς τρία από τα σποτάκια που πέτυχα σήμερα (μόνο να μου συγχωρέσετε την ποιότητα της εικόνας και ήχου.. δε φταίω εγώ.. η άθλια ψηφιακή μου φταίει..).

Σέλυ Ιεχιμόβιτς - δημοσιογράφος και νυν βουλευτής του Εργατικού Κόμματος (που σημειωτέον συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό, αλλά συνηθως λέει τα δικά της -και καλά κάνει, την πάω-) : 

Μια δημοκρατική χώρα χωρίς κρατική ραδιοτηλεόραση δεν είναι χώρα δημοκρατική. Ειδικά στην εποχή μας, που ολοένα και περισσότερη δύναμη συγκεντρώνεται στους μεγαλοκεφαλαιούχους, οι οποίοι καθορίζουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, αυτά που μάς αρέσουν, αυτά που δεν μάς αρέσουν, χωρίς πολλές φορές καν να το συνειδητοποιούμε. Φυσικά και πρέπει να υπάρχει ραδιοτηλεόραση που να είναι ιδιωτική, να ανήκει σε επιχειρηματίες και άρα να είναι 'επιχειρηματική', αλλά μαζί με αυτήν θα πρέπει να υπάρχει με υγιείς όρους και η κρατική ραδιοτηλεόραση, που θα είναι παντελώς καθαρή και απαλλαγμένη από τέτοιου είδους επιρροές Να έχει δηλαδή τη δυνατότητα να ενημερώνει (το κοινό) για τους μεγαλοκεφαλαιούχους χωρίς να είναι το όργανο του 'κόσμου του χρήματος' και να δεσμεύεται από κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας για να υπηρετεί όλους τους πολίτες και όχι το μεγάλο κεφάλαιο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ύπαρξη κρατικής ραδιοτηλεόρασης είναι στην ουσία 'ο καναπές' της Δημοκρατίας. Και ούτε που θα ήθελα να σκεφτώ τι θα συνέβαινε σε αυτό που ονομάζουμε 'δημοκρατικός διάλογος' στο Ισραήλ χωρίς κρατική ραδιοτηλεόραση. 

Μίκι Ρόζενταλ -δημοσιογράφος : Οι περισσότεροι από μας πιστεύουμε πως ο,τιδήποτε είναι ιδιωτικό είναι καλό και ο,τιδήποτε κρατικό είναι κακό. Γιατί το πιστεύουμε αυτό; Γιατι τα ιδιωτικά ΜΜΕ έχουν μεγαλύτερη τηλεθέαση. Εμείς, σαν δημοσιογράφοι πριν από 20-25 χρόνια, αυτό που φοβόμασταν πρώτ'απ'όλα ήταν η κρατική λογοκρισία. Έτσι. λέγαμε ότι θα ήταν καλό να ιδιωτικοποιηθούν τα ΜΜΕ. Να πουλήσουν τα ΜΜΕ σε ιδιώτες και μετά θα υπάρχει ανταγωνισμός και έτσι όλοι μας με απόλυτη ελευθερία  θα κάναμε την καλύτερη δημοσιογραφία που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει. Στην πράξη συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Γιατί τα εμπορικά ΜΜΕ υπηρετούν οικονομικά συμφέροντα και δεν μεταδίδουν σωστά την πληροφορία.  

Γκάι Μαρόζ -δημοσιογράφος :  Αν και δεν το'χω πει μέχρι τώρα, θα το παραδεχτώ. Δεν πάω για ύπνο αν δε δω τις βραδυνές ειδήσεις του κρατικού καναλιού ή την ανασκόπηση των εξωτερικών ειδήσεων το Σάββατο το βράδυ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάτι δεν πήγε καλά τα τελευταία 20 χρόνια της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, και τώρα βρίσκεται σε σημείο όχι καλό. Και παρά το ότι υπάρχουν τα χρήματα και οι πόροι, τελικά η κρατική ραδιοτηλεόραση θα πρέπει να επιστρέψει σε αυτό που 'ήθελε να πει ο ποιητής'. Να θέσει στις εκπομπές της καθαρά δημοσιογραφικά κριτήρια, στις ειδήσεις, στη σάτιρα, ακόμα και στη μουσική. Εάν η κρατική ραδιοτηλεόραση γίνει πραγματικά 'κρατική', θα γίνει ίσως η καλύτερη ραδιοτηλεόραση της χώρας.

Αυτά λοιπόν συμβαίνουν όχι πολύ μακρυά από μας. Και, δεν ξέρω αν πρέπει να σάς το πω έτσι ωμά.. Αλλά, ειλικρινά, θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω αυτούς τους προβληματισμούς στη δική μου γλώσσα. Και οι προβληματισμοί αυτοί να αφορούν τη δική μου χώρα. Και τη 'δική μου' "κρατική" ραδιοτηλεόραση. Αυτήν, την Ελληνική Κρατική Τηλεόραση που χρυσοπληρώνει εκπομπές που δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζονται ούτε αισθητικά, ούτε κι εγώ δεν ξέρω πώς, ως..."Τηλεόραση". Γιατί δεν νοείται "Τηλεόραση" να καθίζεις 10 ανθρώπους γύρω γύρω από τη μπουζουξού για να πετάνε λουλούδια, κι αυτό να λέγεται τηλεόραση. Και το χειρότερο: όλο αυτό το πράγμα να το πληρώνουμε όλοι μας τόσο μα τόσο ακριβά, σάν να καθόμασταν πρώτο τραπέζι πίστα.
Και το απίθανο είναι ότι από τότε που ξέσπασε η φασαρία για τη σπατάλη του δημόσιου χρήματος στα κρατικά κανάλια, έτσι για τα μάτια του κόσμου, δεν ΚΟΠΗΚΕ καμμία μα καμμία "χρυσή" εκπομπή!   
Πώς εξηγείται αυτό; Δεν είναι απίστευτο να συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα που περνάει τόσα και τόσα αυτήν ειδικά την περίοδο;

Μήπως τελικά αυτό που δεν έχουμε είναι... "κρατική" τηλεόραση;

Άραγε, τι στο καλό ήθελε να πει αυτός ο ποιητής;

.