αλλου κι αλλου…: ο Μέγας Τζακ..

Μα τι χάχανο ήταν αυτό το χθεσινοβραδινό;!!
Τι 'ακατάσχετη ζωτικότητα' ήταν αυτή, για να δανειστώ κάποια από τις πολλές ατάκες που μάς 'κόλλησε' αυτός ο Ψαθάς! Κι αν ήταν τρυπωμένος από μιά γωνιά ο άνθρωπος, ε δεν μπορεί, θά'σκαγε το γελάκι του!

Χθες ήταν η πρώτη πρόβα της Θεατρικής μας Ομάδας μετά από δύο περίπου μήνες που πέρασαν από τότε που πρωτοανεβήκαμε στο σανίδι του Δημοτικού Θεάτρου της Ρόδου. Και περιέργως, ήταν ...σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε. Και ενώ λέγαμε πως αυτή η πρώτη συνάντηση θα ήταν ένα δύσκολο crash-test στα λόγια μας, τελικά διαπιστώσαμε ότι μάς έχουν γίνει 'κτήμα', τόσο πολύ που κάποιοι από μας (ονόματα δε λέμε) δείχνουν να βιώνουν μια ημισχιζοφρενική κατάσταση. Ο Θόδωρος ήταν ..."Θόδωρος" , ο Φερέκης ήταν .."Φερέκης" και όλοι γενικώς ξαναθυμηθήκαμε τα πάθη και τα λάθη των χαρακτήρων του έργου. Συχνά πυκνά όλα βέβαια στα-μα-τού-σαν απ'τα χάχανα... Δεν ξέρω αν οφείλεται στο έργο ή στην ενισχυμένη δόση αλκοόλ -νά'ναι καλά και να μακροημερεύει (αλλά και να διανυκτερεύει..) το μπαρ του Δικηγορικού Συλλόγου-.

Και δόσ'του τα ουίσκυ, και νά και το (δικό μου) Baccardi με κόλα, και χθες μάλιστα εις διπλούν !! (χικ χικ , μα βρε παιδιά, δεν πίνω! "Πιές Άγη!! Πιές!! Μήπως και θυμηθείς την ατάκα σου (βλάκα)!!"). Κι όταν πίνεις, λύνεις.. Και κάνεις και την αυτοκριτική σου.. Για παράδειγμα : Στη σκηνή που έχω με τον Φερέκη που τον λέω 'κερατά' τα έκανα κοινώς μαντάρα. Κι όταν η Τζένη ήταν σε φάση ημιλυποθυμίας, εκεί πια τά'κανα θάλασσα..
Ελπίζω πάντως απόψε να τα θυμηθώ τα ρημάδια τα λόγια μου και να μην είμαι για (ακόμα μια φορά) ο αδύναμος κρίκος..

Αλλά, ας τ'αφήσουμε αυτά (γιατί σαν πολλά δε σάς είπα;;;)
κι ας πάμε μια βόλτα στο μπαρ...
Δεν είναι πιο ενδιαφέρον; (είναιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!!)

Ο Τζακ λοιπόν που λέτε είναι ο Αφέντης του Μπαρ.
Γιατί κάθε Μπαρ οφείλει να έχει τον δικό του Δερβέναγα.
Και βέβαια μπάρμαν που ΔΕΝ ονομάζεται Τζακ, απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μπάρμαν!

Ο 'δικός μας' Ιάκωβος, που λέτε, μάς έκανε ζάφτι όοοοοοολα αυτά τα βράδια που μετατρέπαμε τα βαρετά άσπρα πλαστικά καθίσματα της αίθουσας συνεδριάσεως του Συλλόγου μας σε θέατρο. Και μη σάς πω ότι τις λίγες βραδιές που δεν ήταν κοντά μας, κάτι έλειπε από το όλο θέμα.

σόρρυ για τη γκρίζα διαφήμιση, αλλά δεν πειράζει

Και χθες συνειδητοποίησα τελικά πόσο μού έλειψε αυτό το απαράμιλλο bartendering του Τζάκεως, με ο,τιδήποτε θα μπορούσε να ζαλίσει το κεφάλι και να κακομάθει τα δικηγορίστικα στομαχάκια μας με πανάχρηστες θερμίδες. Τα πατατάκια και τα γαριδάκια έγιναν καπνός σε χρόνο dt. Το θρυλικό Drambuie (το γράφω σωστά;) στέ-να-ξε ακόμα μια φορά (δε λέω ποιόςςςς το άδειασε το μπουκάλι χθες!! αλλά αν συνεχίσει, λέω ΑΝ συνεχίσει να ανανεώνει με τέτοια λυσσώδη ταχύτητα την κάβα του μπάρεως, τότε αυτό το μπλογκ θα ξεράσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ χαρτί και καλαμάρι και θα γίνουν ΟΛΑ γνωστά σε αυτό το πράμα που ονομάζεται μπλογκόσφαιρα! Ατανσιόν Μεσιέ!!).
Ευτυχώς το ΄δικό μου΄ Baccardi είχε κρυφτεί επιμελώς στη γωνία από τόοοοοτε που κάναμε την τελευταία μας πρόβα στο Σύλλογο, περιμένοντας ΜΟΝΟ το ποτήρι του Άγη!
(μα, τι καλά να πίνεις ένα ποτό που δεν το γουστάρει κανένας, μα ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος!!!).

Και μετά άρχισαν οι γουρουνιές με τα τοστ..
Κι όσοι νομίζετε ότι το να παραγγέλνεις τοστ σε αυτήν την Ομάδα είναι κάτι το απλό, κάνετε μεγάαααααλο λάθος.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Τοστ με ζαμπόν και τυρί και βούτυρο
Τοστ με ζαμπόν, τυρί , βούτυρο και ντομάτα
Τοστ με ζαμπόν, τυρί, βούτυρο, αλλά η ντομάτα ΑΠΟ ΜΕΣΑ από το τοστ
Τοστ με ζαμπόν, τυρί, βούτυρο, αλλά η ντομάτα ΑΠΟ ΕΞΩ από το τοστ
Τοστ με ζαμπόν, τυρί, αλλά ΧΩΡΙΣ βούτυρο
Τοστ χωρίς ζαμπόν, αλλά με διπλό τυρί , χωρίς βούτυρο και η ντομάτα ΑΠΟ ΜΕΣΑ.
Τοστ χωρίς ζαμπόν αλλά ΜΟΝΟ με γαλοπούλα, ΧΩΡΙΣ βουτυρο, και με ΔΙΠΛΟ τυρί και βέβαια η ντομάτα ΑΠΟ ΜΕΣΑ! (πού ακούστηκε τοστ με την ντομάτα απ'έξω..Έλα Παναγία μου!!) (ποιός στριμμένος το παραγγέλνει αυτό είπαμε;)

Και πόσοι άλλοι συνδυασμοί, Θεέ μου;;;

Ε, δεν είναι ξεκάθαρο ότι μόνο ένας ΜΕΓΑΣ Τζακ σαν τον 'δικό μας'
θα μπορούσε και να (μάς) αντέξει;

Αλλά για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά:
Ποτέ, μα ποτέ δεν ισχυρισθήκαμε ότι είμαστε ή ότι τάχα κάποτε υπήρξαμε 'εύκολοι άνθρωποι'. Και για να το κάνω ακόμα πιό λιανά, δεν ξέρουμε ΚΑΝ τι σημαίνει αυτή η φράση : "εύκολοι άνθρωποι". Εγώ τουλάχιστον δηλώνω άγνοια επί του θέματος. Και το θέμα είναι ότι κανείς -μα κανείς από μας- δεν έχει τη διάθεση να γίνει 'εύκολος'! Και βάζω εμένα πρώτο-πρώτο στη λίστα. (ε, εντάξει, δεν είπα ότι είμαστε και καθάρματα, λέμε τώρα).
Αλλά χθες, μετά από τόσον καιρό που είχαμε να βρεθούμε ως μπουλούκι, πιστεύω ότι απ'όλους μάς πέρασε από το μυαλό ότι ...ακριβώς επειδή δεν είμαστε, δεν υπήρξαμε και δεν θα γίνουμε ποτέ αυτό που λένε "εύκολοι άνθρωποι", γι'αυτόν και μόνο το λόγο ...πεθυμήσαμε όλοι όλους και ένας-ένας τον άλλον ξεχωριστά. Λέω ψέμματα;

Να μη φλυαρώ άλλο..
(γιατί θα πω κι άλλα, κι άντε να τα πάρω πίσω μετά)

Πάω ν΄ανοίξω επιτέλους τα κιτάπια μου να δω ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΩ ΣΤΟΝ ΦΕΡΕΚΗ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ και ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΟΤΑΝ Η ΤΖΕΝΗ ΤΑ΄ΧΕΙ ΠΑΙΓΜΕΝΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ!!
"Δύσκολος τύπος" μπορώ να είμαι και να παραμένω όσο θέλω, ως "Γαβριήλ" αλλά είπαμε!
Να μην ξεχαρβαλώσω και τον Άγη μας!...
Τι μού φταίει ο άνθρωπος..