αλλού κι ἀλλοῦ...

Ορίστε πόσο απλά λύνονται ακόμα και τα πιο δύσκολα γλωσσικά ζητήματα που ανέκυψαν:

Με ένα κλικ.
Εδώ οικογένειες διαλύονται και οικογένειες δημιουργούνται μέσω ίντερνετ, και το δίλημμα του πολυτονικού και του μονοτονικού θα μάς ξέφευγε;
Όχι δα.

Ύστερα από ψηφοφορία του μπλόγκεως που διήρκησε 15 ολόκληρες μέρες και νύχτες, αποφασίσατε τελικά πώς θα γράφονται οι αναρτήσεις. Το ερώτημα ήταν απλό.
Θα συνεχίσει το μπλογκ να είναι αμιγώς πολυτονικό;
Θα αλλάξει και θα γίνει αμιγώς μονοτονικό;
Να βρεθεί τρόπος να είναι και μονοτονικό και πολυτονικό;
Ή, απλώς, να βγάλει το σκασμό
-να ξεμπερδεύω κι εγώ, να ξεμπερδεύετε κι εσείς να τελειώνουμε-;

5%

Κατ'αρχάς, να αρχίσουμε από την μειοψηφία του 5%, δηλαδή των 9 από τις συνολικά 155 ψήφους που επέλεξαν τη...σιωπή από τις ΑλλούΚιΑλλού αναρτήσεις, ανεξαρτήτως συστήματος. Και νομίζω πως αυτές είναι και οι πιο εντυπωσιακές, αφού αν κάποιος δηλώνει πως θέλει να "σκάσει" ένα μπλογκ και να το φάει η μαρμάγκα της μπλογκόσφαιρας, δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς ότι -αν μη τι άλλο- το...διαβάζει.
Οπότε, νομίζω πως αυτές οι ψήφοι κάθε άλλο παρά αρνητικές ήταν στη βάση τους.
Αντιθέτως, τις θεωρώ κολακευτικότατες.
Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, αν τυχόν η πλειοψηφία θα επέλεγε να βγάλει το σκασμό αυτό εδώ το μπλογκ, πιστεύω ότι θα ήταν τότε πλέον...απαραίτητο να γίνει το ακριβώς αντίθετο. Και γιατί αυτό; Μα επειδή θα έχει πολύ πιο ενδιαφέρον να ξέρει ένας μπλόγκερ ότι οι αναρτήσεις του...τσαντίζουν (!) τους αναγνώστες του (οι οποίοι...αν και τσαντισμένοι, μπαίνουν-διαβάζουν και φεύγουν ακόμα πιο τσαντισμένοι!) παρά ότι δήθεν όλα πάνε καλά και να διάγει τον ύπνο του δικαίου, υπό τον ήχο χειροκροτηματικών κλικαρισμάτων.

20%

Οι αναγνώστες που επέλεξαν τη μεσοβέζικη λύση του να είναι το μπλογκ ΚΑΙ έτσι ΚΑΙ γιουβέτσι ανέρχονται στους 32 από τους 155 που συμμετείχαν, δηλαδή 1 στους 5 (20% στρογγυλότατο). Μία επιλογή που χωράει πολύ νερό βέβαια, αλλά πάντα το μέσον βολεύει -δεν μπορώ να πω-.
Μεταξύ μας πάντως, αυτήν ακριβώς τη λύση εφάρμοσα στις περιπτώσεις που το μπλογκ κάλυπτε με τις αναρτήσεις του γεγονότα και εκδηλώσεις γενικότερου ενδιαφέροντος. Έτσι, στις mass-production ενότητες αναρτήσεων (όρα Ζητείται Ψεύτης κ.ά.) το μονοτονικό ήταν αυτό που έβγαζε το...φίδι απ'την τρύπα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο. Οι παλιότερες και πιο διαδεδομένες εκδόσεις του Internet Explorer δεν έπαιρναν χαμπάρι τις ψιλές και τις δασείες. Και όταν πλέον αυτές οι ενότητες αναρτήσεων ολοκληρώνονταν, το μπλογκ επέστρεφε στο good-old πολυτονικό..

50-50

Και τώρα φτάσαμε στα δύσκολα.
Γιατί μια ισοπαλία έχει βέβαια τα καλά της,
στην περίπτωσή μας όμως μήπως τελικά φαίνεται πως υπάρχει άλλος δρόμος;

Οἱ ὑποστηρικτές τοῦ πολυτονικοῦ ἰσοψήφισαν τελικά μέ τούς ὑποστηρικτές τοῦ μονοτονικοῦ, συγκεντρώνοντας ἀμφότεροι ἀπό 57 ψήφους ἤ -γιά νά τό παίξω Νικολακόπουλος , βασικό ἀπωθημένο- καμμιά ἀπό τίς ...παρατάξεις δέν κέρδισε αὐτοδυναμία.
36% ἔναντι 36% , δηλαδή Χ μεγαλοπρεπέστατον.

Δεν μπορώ να μην κρύψω την έκπληξή μου γι'αυτήν την εξέλιξη.
Δεν ήξερα τι να γράψω γι'αυτό το αποτέλεσμα, γι'αυτό κι άργησα δυό μερόνυχτα για ν'ασχοληθώ με το θέμα.

Αυτό που μού έκανε όμως εντύπωση ήταν ότι οἱ "δηλωμένες" πολυτονικές ψήφοι προέρχονταν κυρίως ἀπό νέους ἀνθρώπους πού δέν το εἶχαν διδαχθεῖ ποτέ. Να το εξηγήσω ως ..ἐνδιαφέρον πρός τό ἄγνωστο; Ως μια..ἀνάγκη νοσταλγίας γιά κάτι καθαρά ἑλληνικό πού δέν πρόλαβαν νά γνωρίσουν; Ή απλώς ως συμπάθεια σε κάτι το διαφορετικό, σε κάτι το ρετρό, το passé composé;
Σόρρυ, τα αριθμητικά δεδομένα δεν μού επιτρέπουν να εξηγήσω τα πάντα. Γι'αυτό και κάθε αποτέλεσμα ψηφοφορίας έχει τη δική του γοητεία, ακόμα κι αν δεν πρόκειται για θέμα μείζονος σημασίας.

Από την άλλη, οι αντίστοιχες "δηλωμένες" μονοτονικές ψήφοι προέρχονταν κατά συντριπτική πλειοψηφία από αναγνώστες ηλικίας άνω των 45. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που περίμενα δηλαδή.
Το "βαρέθηκαν" μετά από τόσο εκπαιδευτικό πήξιμο; Το ξέχασαν; Εκνευρίζονται που το βλέπουν; Μπορεί και τίποτα από αυτά ή και όλα αυτά μαζί.

Και το διά ταῦτα;

Λοιπόν, αἱ Ἑλλανοδίκαι συνεσκέφθησαν οὕτω:
Το μπλογκ δεν μπορεί να αγνοήσει τους αναγνώστες του.

Και ευτυχώς εἶναι εὔκολο νά ἰκανοποιηθεῖ ὅλος ὁ κόσμος.
Κι όταν το αποτέλεσμα είναι ἤξεις ἀφήξεις οὐκ, η ασφαλέστερη λύση είναι να επικρατήσει η μειοψηφούσα μεν, πλην όμως μέση λύση.
Και στην περίπτωσή μας δεν είναι άλλη παρά η ..τρίτη.
Αυτή δηλαδή του 20% (του γιουβετσιού)

Το alloukiallou, που στα γεννοφάσκια του
ήταν αλλούκιαλλού,
και που κατόπιν έγινε ἈλλοῦΚιἈλλοῦ
βαφτίζεται σήμερα, κατόπιν δημοκρατικών διαδικασιών...

ΑλλούΚιἈλλοῦ

καί ἔτσι πλέον θά πορεύεται..

(είτε έτσι εἴτε ἀλλιῶς πάντως,
το σίγουρο εἶναι πως δε βγάζει το σκασμό, το σκασμένο.. )