ήταν μία πρεμιέρα..

...και πήγανε όλα μια χαρά, τόσο στην πρεμιέρα της Πέμπτης όσο και στη δεύτερη παράσταση της Παρασκευής που μάς πέρασε. Τι σημαίνει όμως "όλα μιά χαρά"; Γιατί δεν είχαμε και δεν νομίζω να είχε κανείς καμμία αμφιβολία ότι θα ερχόταν πολύς κόσμος, ύστερα από τόσο σούσουρο που κατάφερε να γίνει από την τοπική τηλεόραση και το ίντερνετ μέχρι και στα εκδοτήρια του ΡΟΔΑ και στις βιτρίνες των καφετεριών και των καταστημάτων. Ούτε υπήρχε αμφιβολία ότι θα έρχονταν οι φίλοι μας, οι φίλοι των φίλων, οι συγγενείς μας, οπότε αμέσως-αμέσως ..πάνε και οι 300 θέσεις του Δημοτικού Θεάτρου.

Όσοι από σάς ήρθατε σε μιά από τις δύο πρώτες παραστάσεις μας, απλά αγνοήστε αυτήν την παράγραφο τούτης της ανάρτησης και πάτε παρακάτω επειδή μάλλον ξέρετε πολύ καλά τι θα γράψω. Γιατί "Όλα Μια Χαρά" για μάς σημαίνει ότι ο κόσμος γέλασε με την ψυχή του, ότι χειροκρότησε με την ψυχή του, ότι δεν ξέραμε τι να κάνουμε (μα τι γλυκιά αμηχανία είν'αυτή!) όταν οι ατάκες διακόπτονταν από τα χάχανα και τα χειροκροτήματα, ότι όσοι θεατές ήρθαν, έμειναν μέχρι το τέλος και δεν τό'σκασαν στο διάλειμμα να πάνε κάπου αλλού. Τη δεύτερη μέρα μάλιστα, τα περισσότερα καθίσματα του θεάτρου ήταν "πιασμένα" ήδη ένα δίωρο πριν την παράσταση.

...μήπως άκουσα ένα Κράαακ όταν πέθαινα;;
..μπάαααα..
δεν άκουσα...

Πήγαν "Όλα" όντως "Μια Χαρά" και με την ..γκαντεμιά που "έσπασε" ευτυχώς στην πρεμιέρα και ξεμπερδέψαμε οριστικά με δαύτην ελπίζω (φτου φτου φτου).
Γιατί είχαμε ΚΑΙ τη γκαντεμιά μας, όπως κάθε πρεμιέρα άλλωστε οφείλει να έχει..

Όταν σε κάποιο σημείο ο ΨευτοΘόδωρος αποφασίζει να πεθάνει, βρίσκει το "ευαίσθητο σημείο" του επί σκηνής καναπέ "και αυτό ήταν λάθος του"(και μάλιστα τρις, κατά το λαϊκό άσμα). Και με το που πεθαίνει ο ΨευτοΘόδωρος που λέτε, ακούγεται ένα Κράακκ με νεκρό τον Γιάννη Σκλάβο στον καναπέ, ενώ το μπροστινό ξύλο να έχει ήδη χωριστεί στα δύο κι έχασκε μπρος στα έκπληκτα μάτια των πρώτων-πρώτων σειρών της πλατείας (επίσημοι). Και έκτοτε, ο έως τότε αθώος παλιός καναπές, που είδαμε και πάθαμε να τον βρούμε, μετατράπηκε σε ύπουλη παγίδα που απειλούσε να τινάξει κοτζάμ πρεμιέρα στον αέρα, γκρεμοτσακίζοντάς μας έναν έναν..

Όλο αυτό το θρίλερ φυσικά εμείς στα παρασκήνια δεν το ξέραμε.

Κάθε φορά όμως που κάποιος από μάς καθ'όλη τη διάρκεια της πρεμιέρας έπρεπε να κάτσει σ'αυτόν τον έρμο καναπέ για να πει τα λόγια του, οι πρώτες σειρές των θεατών αλλά και όσοι είχαν πάρει χαμπάρι τι παιζόταν, έβλεπαν μιά τον καθήμενο ηθοποιό και μιά τον καναπέ να μην σπάσει και κοπεί εντελώς στα δύο, και τότε θα γινόταν ένα φιάσκο τρικούβερτο...

μα τι στ'ανάθεμα έχει το παντελόνι μου
και οι πρώτες σειρές με βλέπουνε προς τα κάτω;;
γιαααα να κουμπωθώ καλού-κακού

Τελικά, ο καναπές αντικαταστάθηκε την επομένη από έναν κίτρινο Chesterfield, όπου πλέον ο ΨευτοΘόδωρος πιστεύουμε ότι μπορεί να πεθάνει με όποιο στυλ γουστάρει :

πεταλούδα-κρώλ-πλονζόν-μπρούμυτα-ανάσκελα
και γενικώς όπως αυτός θέλει τέλος πάντων.

(φύγε συ!)

(έλα συ!)

Όσο για μάς.. τι να λέω τώρα;

Πραγματικά αυτό που περνάει κανείς στα παρασκήνια δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Είναι μάλιστα αδύνατον να περιγραφεί πώς είμασταν και τι κάναμε στα παρασκήνια της πρεμιέρας. Σε αυτές τις στιγμές δείχνει κανείς τον πραγματικό του εαυτό. Όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις όλο το συσσωρευμένο άγχος μηνών, να αντιμετωπίσεις το κοινό που περιμένει να δει πόσο τελικά μετράς, και συν τοις άλλοις να πρέπει και να γελάς κι από πάνω!
Ε, δεν είναι πολλά όλα αυτά;

Και τότε καθένας κανονίζει την πορεία του. Εγώ π.χ. , το'χα ρίξει στις προσευχές και στα σταυροκοπιάσματα. Άλλοι από μας...στο ποτό. Άλλοι στο τσιγάρο (κι εγώ, στα ενδιάμεσα των δεήσεων). Άλλοι στην τρελλή πλάκα.

Ευτυχώς όμως που υπήρχαν τα αγχωλυτικά φλας της φωτογραφικής μηχανής της Ιωάννας Χατζηδιάκου, που μάς φωτογράφιζε στα παρασκήνια και πριν βγούμε και αφού μόλις είχαμε βγει στη σκηνή. Και όταν σού λένε "χαμογέλα!", ακόμα κι αν έχεις χάσει τόνους ιδρώτα από το άγχος σου, τι να κάνεις -εκεί που ήρθαν τα πράγματα, .. θα χαμογελάσεις!
Κι αν σου έλεγαν να πεις κι ένα τραγούδι, θα τό 'λεγες, τι θά 'κανες;

Αν πάντως θα με ρωτούσε κανείς "ποιά ήταν η κύρια σκέψη που είχες στο μυαλό εκείνη τη μέρα που είχες την πρεμιέρα τόοοοοοοτε εκείνον τον Νοέμβριο του 2009" , χωρίς πολλές κουβέντες θα απαντούσα
"Μα πώς έγιναν όλα αυτά και βρέθηκα εγώ μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία;;;;"

Γιατί αυτό μονολογούσα όταν άκουγα
τα χειροκροτήματα από τα παρασκήνια
μαζί με το μουσικό θέμα της παράστασης
πριν ανάψουν τα πρώτα φώτα.
Κι αν θέλετε το πιστεύετε.

αριστερά παρασκήνια. Τεχνίτης με τις τελευταίες οδηγίες.
Ο Άγης δεν ακούει καμμία οδηγία και σκέφτεται τα δικά του.
Η Τζένη και η γλυστρίδα της
(παιδιά, μιλάει συνέχεια πριν βγει στη σκηνή! Άπαπαπααα!!)
ΨευτοΘόδωρος - πίνει..τσάι

στα παρασκήνια από κάτω από τη σκηνή - το έλα να δεις!
Πιπίτσα, Φερέκης, Βρασίδας και Κούλα.
Πάντα πρώτος-πρώτος ντυμένος, βαμμένος (για να τελειώνουμε)
και έτοιμος ο κ. Βουλευτής μας

Κούλα, Πατατιάς, ΨευτοΘόδωρος
και ο 'ένας κύριος' Ηλίας/Επαμεινώνδας

αυτή η στιχομυθία δεν μεταφέρεται.

και τα ζεύγη..

Παναγής - Πϊτσα Κίτσα

Άγης -Ζωζώ
(χαϊδευτικά "Ζωζώ-κα")

οι φωτογραφίες από τα παρασκήνια είναι
της φωτογράφου Ιωάννας Χατζηδιάκου.
Σ'ευχαριστούμε Ιωάννα για το κουράγιο που μάς έδινες!
Να είσαι πάντα καλά!

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ
ΕΔΩ

ἕπεται συνέχεια..