..καί ἦτο (ἡ πρώτη) νύξ

Ἐπιτέλους ὕστερα ἀπό πολλή προσπάθεια λύθηκαν τά λογιῶν λογιῶν τεχνικά προβλήματα καί τό ἰσραηλινό ἴντερνετ μέ λυπήθηκε. Ὄχι τίποτα, μήν νομίζετε πώς ἔκλεισε τό μαγαζί καί πάει, τέρμα. Καί μετά ἄντε νά σᾶς ξαναβάλω σέ μιά σειρά!!
Κάτι τέτοιο ἔπαθε καί ἡ φοβερή καί τρομερή DazedAndConfused ἐκ Ριάντ, καί τώρα ψάχνει τούς παλιούς της ἀναγνώστες καί πούν'τοι; Ἄφαντοι! Τέλος πάντων, ἄς μήν πηδάμε ἀπό θέμα σέ θέμα.

Λοιπόν, τό Τέλ Ἀβίβ, ὅπως τό ἄφησα πέρσι, ἴδιο κι ἀπαράλλαχτο. Λιγάκι μουδιασμένο ἀπό τό μακελειό πού συνέβη πρίν πέντε μέρες, λιγάκι ἀκριβότεροι οἱ καφέδες καί τά ταξί, ἀλλά κατά τά ἄλλα, δέν πά'νά γίνεται χαμός στό ἴσωμα, ἡ εὐδαιμονία τῶν 80% ὑγρασίας μέρα-νύχτα καλά κρατεῖ. Οἱ πρώτες μέρες πέρασαν ὅπως ἀναμενόταν: μέ πολύ φαϊ, πολλούς καφέδες δεξιά ἀριστερά, πολλά baccardi cola (τό μόνο ποτό πού ἀνέχομαι) καί κυρίως, πολλά ξενύχτια ἀπανωτά, ἄλλα ἐκούσια καί ἄλλα μή...

Τό μεγάλο κάζο πού ἔπαθα ἦταν τό πρῶτο βράδυ πού πάτησα τό ποδάρι μου, ὅταν στίς 3 τό πρωί ἀνακάλυψα ὅτι οἱ φίλοι πού μέ φιλοξενοῦν ξέχασαν τά κλειδιά στήν πόρτα, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν μπορῶ νά μπῶ στό σπίτι νά κοιμηθῶ. Τί κουδούνια νά χτυπάω, τί κινητά νά παίρνω, τί sms νά στέλνω. Μιλάμε, τίποτα. Τόν ὕπνο τοῦ δικαίου.
Ἦταν φαίνεται μοιραίο νά γνωρίσω τήν μουντή πλευρά τοῦ Tel Aviv By Night, τῆς πόλης πού δέν ξέρει τί θά πεῖ ὕπνος. Πῆρα τά μούτρα μου, κατέβηκα μέ τό ἀσανσέρ στήν εἴσοδο τῆς πολυκατοικίας ἐπί τῆς ὁδοῦ Ντίζενγκοβ καί ἁπλῶς ..πῆρα τά ποδάρια μου, νἀ δῶ τί θ'ἀπογίνω ἀπόψε.

Τό κοντινότερο ἐσπρέσσο-μπάρ πού ειναι ἀνοιχτό ὅλο τό 24ωρο (ΚΑΙ τό Σαμπάτ παρακαλῶ!) ἀπέχει μόνο 3 λεπτά μέ τά πόδια ἀπό τό σπίτι. Καλό σημεῖο γιά περισυλλογή, προκειμένου νά ἀποφασίσω πῶς θά περάσει τούτη ἡ μαύρη νύχτα. Ἕνα ice-cafe (ὅπως λένε ἐδῶ τήν ἰσραηλινή ἔκδοχή τοῦ φραπέ, πού προσιδιάζει μᾶλλον σέ γρανίτα μέ γεύση καφέ καί μπόλικους τόνους ζάχαρη) θεώρησα ὅτι θά μέ κάνει νά ξεχάσω τίς 14 ὥρες πού ἦμουν ξύπνιος (πτήση, ἔλεγχος ἀσφαλείας καί τά τοιαῦτα). Ἐννοεῖται πώς ἔπρεπε κάπου κι ἐγώ νά πῶ τόν πόνο μου.

"Κι ἐσύ ἔξω ἀπ'τό σπίτι;"

"Κι ἐγώ. Μόνο πού ἐγώ τό διάλεξα ἀπόψε. Δέ μ'ἔκλεισαν ἀπ'ἔξω σάν ἐσένα..῾"
"Τό διάλεξες;; Τί ἐννοεῖς;;" ρώτησα τόν ἀπό δίπλα τύπο πού κι αὐτός ἔπινε ἕνα ice-cafe μέ ὁλίγη, προφανῶς γιά νά ξεχάσει τόν πόνο του (καί αὐτός).
"Μετακόμισα προχτές καί γίνεται ἕνας χαμός μέσα. Κούτες, βιβλία, dvd, βαλίτσες, κομπιούτερ, σύρματα, ὅλα στό πάτωμα. Εἴδα κι ἔπαθα νά περπατήσω ἀπό τό σαλόνι μέχρι τήν πόρτα. Πήδηξα κοτζάμ ἐγκυκλοπαίδεια 30 τόμων καί μία ὀθόνη πλάσμα γιά νά πιάσω τά κλειδιά καί μετά ἕνα ἄμπαζούρ καί ἕνα κομοδίνο γιά βρῶ τήν πόρτα νά βγῶ ἔξω!"
"Καί τώρα; Πῶς θά βγάλεις τή νύχτα;" -εἶχα μείνει ξερός-
"Ἔξω! Ὅπως ...κι ἐσύ!"
Πές τό ψέμματα..

Πόσο πιά νά κάθεσαι νά ρουφᾶς καφέ-γρανίτα; Πῆγε κι ὅλας 4. Συνεχίζω πρός τή βόρεια πλευρά τῆς Ντίζενγκοβ, ἀφού ξαναπέρασα ἀπό τήν εἴσοδο τῆς πολυκατοικίας καί τῆς ἔριξα μία ἐπίμονη ματιά ἀπελπισίας καί νοσταλγίας συγχρόνως.. Προσπάθησα νά ἐντοπίσω τό παράθυρο τοῦ ὑπνοδωματίου μου, ἐκεί πάνω, στόν 27ο ὄροφο. Ἦταν ἤδη 4 καί τέταρτο..
Τό Cafe Jo (ἤ ἐπίσημα Cup'O'Jo, ἀλλά κανείς δέν τό λέει ἔτσι) εἶναι ἀκόμα ἕνα καθῶς πρέπει ξενυχτάδικο λίγο πιό πέρα, πού μέρα-νύχτα ἀνεβάζει τόν μέσο ὅρο ἠλικίας στήν περιοχή. Εἰδικά ὄμως στίς 4 τό πρωί, ὅταν ἐπιτέλους τά ποσοστά ὑγρασίας πέφτουν κατακόρυφα καί μπορεῖς νά κατεβάσεις λίγο τούς βαθμούς στό aircondition, βγαίνουν ἔξω οἱ συνταξιούχοι ἠλικίας ἀπό 70 καί ἄνω γιά νά...ἀποσπερίσουν. Γεμάτο λοιπόν τό Jo στίς 4 τό πρωί ἀπό παππούδες καί γιαγάδες, ὅλοι ντυμένοι στήν τρίχα παρακαλῶ. Ἔντονη οὐγγαρέζικη προφορά γιά τίς κυρίες, ἄπταιστα πολωνικά καί σόκιν ἀστεία στά γίντις ἀπό τούς κυρίους. Πονειρές ματιές μεταξύ τῶν ἀνδρικῶν καί γυναικείων τραπεζιῶν, καί ὅλα αὐτά ὑπό τόν ἤχο παλιῶν ἐβραϊκῶν χίτ (ὅρα ταγκώ καί τσατσά) τῆ δεκαετίας '50 μέ '60.
Δέν ἄντεξα, ἔστησα αὐτί..
"Τελικά ἀγαπητή μου, οἱ ἄνδρες εἶναι γάιδαροι, ἀνεξαρτήτου ἠλικίας. Μοῦ εἴπε πώς θά ἐρχόταν νά πιοῦμε τσάι ἀπόψε. Ποῦ εἶναι; Εἶναι ἡ δεύτερη φορά πού μέ στήνει, ἀλλά αὐτή εἶναι καί ἡ τελευταία του! Καί εἶναι περασμένες 4! Σά δέ ντρέπεται.. Θεός σχωρέσ'την τήν ἁγία ἐκείνη τή γυναίκα του. Φαντάζομαι τό κέρατο πού θά'φαγε η ἔρμη..".
Ἡ συγκατάβαση της φιλενάδας -ὁλοκληρωτική!
(ἔψαχνε τό κραγιόν στό τσαντάκι ἐν τῶ μεταξύ)
"Μά τί γίνεται ἐδῶ;" ρωτάω τή ρωσίδα σερβιτόρα
"Κάθε βράδυ τά ἴδια καί τά ἴδια. Ποῦ νά βγοῦνε ἔξω μέ τόση ζέστη τήν ἡμέρα ὅλοι αὐτοί οἱ γέροι; Εἶναι μέσα στά σπίτια τους μέ τόν κλιματισμό καί ἔχει γίνει πλέον στέκι τους τό μαγαζί στίς 4 τό πρωί.. Σέ ζάλισαν ἔ; Ἐμένα νά δεῖς!! Γιατί ἄφησα ἐγώ τήν ὠραία μου τή Μόσχα, μοῦ λές;
Τί θά πιεῖς; Τσαγάκι μήπως;"
῾"...Τσαγάκι.."

Τά γερόντια βαρέθηκαν κι ἔφυγαν καί τά μάτια μου ἔκλειναν μόνα τους πλέον. Εὐτυχῶς ἦρθαν φρέσκιες φρέσκιες οἱ ἐφημερίδες. Εἰδήσεις πού δέν εἶναι εἰδήσεις.. "Ἡ Ἀστυνομία συνεχίζει νά μήν δίνει πληροφορίες στόν Τύπο γιά τίς ἔρευνες πού γίνονται προκειμένου νά συλληφθεῖ ὁ δράστης τῆς δολοφονικῆς ἐπίθεσης στό κέντρο ψυχολογικῆς στήριξης ὁμοφυλοφίλων ἐφήβων", "Οἱ ἑβραίοι ἔποικοι στά Κατεχόμενα ξοδεύουν νερό ἀλόγιστα χωρίς νά τούς ἐπιβάλλεται πρόστιμο, ἀφού ὁ Στρατός δέν ἔδωσε τήν συγκατάθεσή του οὔτως ὥστε νά ἰσχύει ὁ νόμος καί στούς ἐποικισμούς περί ἐξοικονόμησης νεροῦ κατά τούς θερινούς μήνες" (κοίτα νά δεῖς πού θά καταλήξουμε νά διαβάζουμε καί στό Ἰσραήλ τά...ζώδια, opos Ellada..)
"Ἀγορίνα; Μόνος;.." Ἦρθαν τά κορίτσια.
"Μόνος. Τί νά κάνουμε; Πῶς πῆγε ἡ νύχτα; Εἴχε δουλειά;"
"Μπάαα... Κρίση! Πάει, τό πεζοδρόμιο πέθανε, μανάρι.. Πῶς καί ἔξω τέτοια ὥρα;"
Εἶπα τόν πόνο μου στίς τύπισσες (κλειδιά, σπίτι, ὕπνος κ.λ.π.)
"Καί τί σκᾶς; Ἔλα παιδί μου σπίτι νά σέ κοιμήσω στό σπίτι μου"
"Μέ 100 σέκελ (20€) εἶσαι σίγουρη;" γέλασα.
"Μανάρι, μέ 100 σέκελ οὔτε τσίχλες δέν παίρνεις σήμερα..Ἄντε γειά!"

Cafe Jo - αὐτοπροσώπως (τήν ἡμέρα)
ὀδός Ντίζενγκοβ

Πιάστηκα στήν καρέκλα τοῦ Cafe Jo καί ὅταν εἶδα πώς πῆγε 6, δέν ξέρω, κάτι μ'ἔπιασε. Πληρώνω στά γρήγορα καί σέ 5 λεπτά βρέθηκα στό πρῶτο ξεονοδοχεῖο πού εἴδα μπροστά μου.
"Ἕνα δωμάτιο γιά ἕνα βράδυ παρακαλῶ".
"Μά ξημερώνει!"
"Δέν πειράζει. Πόσο κάνει;"
"300 σέκελ (90€)". Γιά κάτι τέτοιες περιπτώσεις εἶναι τελικά χρήσιμες οἱ πιστωτικές.
"Ταυτότητα;"
"Μά δέν εἶμαι ἰσραηλινός. Δέν ἔχω ταυτότητα."
"Ἀ ναί; Θά ἔβαζα στοίχημα πώς εἴστε ἀπό δῶ. Δέν πειράζει. Διαβατήριο;"
"Ἔχω ἀλλά δέν τό ἔχω μαζί μου.Νά σᾶς τό φέρω μόλις ξυπνήσω, νά συμπληρώσετε τά χαρτιά σας μετά; Ξέρετε, κλειδώθηκα ἔξω ἀπό τό σπίτι καί δέν ἀνοίγουν, δέν ἀκοῦν! Κοιμοῦνται! Ἔστειλα sms, χτύπησα τά κουδούνια, βρόντηξα τίς πόρτες, τίποτα!"
"Λυπᾶμαι πάρα πολύ κύριε, δέν μπορῶ νά σᾶς δώσω δωμάτιο ἄν δέν ἔχετε κάποιο ἔγγραφο πού νά πιστοποιεῖ ποιός εἴστε! Δέν ἔχετε τουλάχιστον ἄδεια ὀδηγήσεως;"
Δέν εἴχα τή δὐναμη νά συνεχίσω αὐτήν τήν κουβέντα..

Παγκάκι!
ὁδός Ντίζενγκοβ, γωνία Φρίσμαν

Ὥρα 8:47' (4/8/2009)
"Γαβριήλ ποῦ εἶσαι; Τώρα εἴδαμε τίς ἀναπάντητες!..
Βγάλαμε τά κλειδιά ἀπ΄τη πόρτα...¨