ἐνώπιον Κεμάλ καί ἀνθρώπων

Τό φλέγον θέμα ὅλων τῶν ἡμερῶν πού εἶχαν προηγηθεῖ τοῦ γάμου τοῦ Atıl καί τῆς Carine δέν ἦταν τίποτε ἄλλο ἀπό τό τί θά φορέσουμε..
Ἔχοντας ὑπ'ὄψιν ἀπό τή μιά τό στυλάκι τοῦ ζευγαριοῦ (πού ἰκανοί ἦταν νά παντρευτοῦν ἀκόμα καί μέ μαγιώ ἤ χωρίς), ἀπό τήν ἄλλη δέ θέλαμε νά κεράσουμε πικρόν ποτήριον στά ἐξ ἴσου συντηρητικότατα ἐμπλεκόμενα σόγια ἐκ Βελγίου καί Σμύρνης ἀντίστοιχα, ἡ τουρκική μου Sagrada Familia καί ἐγώ βρισκόμασταν ἐν μέσω πλείστων καί σοβαροτάτων διλημμάτων. Εἶχα δώσει στό καθαριστήριο γιά σιδέρωμα τόσο τό κουστούμι μου ὅσο καί τό ..τζήν μου γιά πάν ἐνδεχόμενο καί ἀνέμενα τηλεφώνημα γιά τό πῶς θά ἀποφασίσουμε νά ντυθοῦμε ὁμαδικῶς.

"Τελικά θά βάλουμε ὅ,τι θέλει ὁ καθένας. -Τέλος!"

"Στήν Ἑλλάδα τί φορᾶτε στούς γάμους;"

"Φουστανέλες, φυσικά!"
καί ..οὐδεμία ἀπάντηση ἔλαβα..

Ξύπνα νιέ καί νιόγαμπρε..
γιά νά μποῦμε στό κλίμα..

Καί τότε θυμήθηκα τήν ἀτάκα τῆς ..ροδίτισσας μάνας τοῦ τύπου "ὅταν πᾶς σέ ξένο μέρος, δεῖξε ποιός εἶσαι ἀπ'τό τί φορᾶς". Ξανάβγαλα τό τζήν καί κομποδέθηκα μέ γραβάτα καί κουστούμι κι ἄν .."φάω πόρτα, ἔφαγα", σκέφτηκα καί τέλος.

Τό κοινό μοιρασμένο, ὅπως ἄλλωστε ἀναμενόταν.

Οἱ γραββατομένοι Βέλγοι καί οἱ σινιαρισμένοι Σμυρνιοί
στό μπαλκόνι μέ θέα τό Βόσπορο

καί τά τούρκικα νιάτα (καί ἐγώ)
νά ἀρχίζουμε ν'ἀδειάζουμε ποτήρια
στό πλευρό τοῦ dj γιά συμπαράσταση.

Ὅσο γιά τό γαμπρό, τό 'πε καί τό'κανε.
Ἐκεῖνο τό psychedelic ἀσπρόμαυρο πουκάμισο τό φύλαγε γιά σήμερα.

Τό κλού ὄμως ἦταν ἡ νύφη.
ὅλα κι ὅλα

Καί νά ὁ ἄνθρωπος πού ὅλοι περιμέναμε!

Ὁ χαμένος στή μετάφραση ὑπάλληλος τοῦ Ληξιαρχείου τῆς Κωνσταντινούπολης (στή φωτό) ἔφθασε στο σπίτι μέ ὅλα τά ἀπαραίτητα βιβλία γιά νά ὑπογραφεῖ τό.. συμβόλαιο, ἀφού περί ἁπλῆς ὑπογραφῆς συμβολαίου πρόκειται δεδομένου ὅτι οἱ γάμοι στήν Τουρκία εἶναι ὅλοι ὑποχρεωτικά πολιτικοί καί οἱ σύζυγοι δηλώνουν ἐνώπιον Κεμάλ καί άνθρώπων ὅτι παντρεύονται. Μόνο πού τό ὅλο κλίμα τῆς σύναξης μπέρδεψε τόν κακόμοιρο ἐκείνον τύπο, πού γιά νά συνέλθει, λούφαξε σέ μιά γωνιά, κοιτῶντας (μπανίζοντας) τή νύφη καί κοιτοῦσε διερευνητικά ὅλα τά ἀρσενικά γιά νά διαπιστώσει ἐν τέλει γιά ποιόν ἄραγε χτυπᾶ ἡ καμπάνα (μά ποιά καμπάνα; lapsus, sorry). Μέ ὕφος σχετικῆς ἀνακούφισης πλησιάζει σέ μένα λέγοντάς μου Tebrikler! (συγχαρητήρια!) καί ὅταν κατάλαβε πώς μιλοῦσε στόν λάθος ἄνθρωπο, εἶπε νά ἐπιλέξει τήν πεπατημένη, νά ἀνοίξει τά κιτάπια του καί νά δεῖ τίς μικρές φωτογραφίες ταυτότητας τῶν μελλονύμφων.

Καί τότε ἦταν πού ὅλοι πέσαμε κυριολεκτικά μέ τά μούτρα πάνω ἀπό τό βιβλίο ὅπου τό μόνο πού ἔλειπε ἀκόμα ἦταν οἱ...ὑπογραφές.

Διά βοῆς ἀποφασίστηκε ὅτι τό μυστήριο (πάλι lapsus...) θά τελεῖτο στό μπαλκόνι (παρά τίς διαμαρτυρίες ὅσων εἶχαν τίς βιντεοκάμερές τους γιατί "δέ θά βλέπουμε τή μύτη μας ἐκεί ἔξω ρέ παιδιά!") καί ἀφού ἐπιτέλους βρέθηκαν καί δυό κεριά (ὁρᾶτε βίντεο κατωτέρω!) γιά νά ὑπογράψουν τά παιδιά ἐκεί πού ἔπρεπε, ὁ αἰσθητά χαλαρωμένος δημοτικός ὑπάλληλος ἔβαλε τήν κόκκινη τήβενο καί ..τό συμβόλαιο ὑπεγράφη! μέ ὅλα τά γνωστά γκάτζετ (πάτημα τοῦ κάλου κ.λ.π.)

ὁ γάμος live...

τόσο ἁπλά

νά ζήσουνε λοιπόν!!!

καί μιά...οἰκογενειακή
κι ἄντε, καί στά δικά μας...!!


ἔπεται συνέχεια...