Ταρνανᾶααααα!!

Δέν μπορῶ νά πῶ πώς πάσχω ἀπό τό σύνδρομο τοῦ ἕλληνα τουρίστα, πού ψάχνει σώνει καί καλά νά βρεῖ ὁπωσδήποτε κάτι ἑλληνικό στόν τόπο πού ἐπισκέπτεται. Ἀλλά μερικές μικρές λεπτομέρειες πού ξεφύτρωναν γύρω μου περπατῶντας πάνω-κάτω τήν Ἰστικλάλ δέν ἦταν δυνατόν νά μήν τίς φωτογραφίσω.

Ἀρπάξτε τό "ποντίκι" σας καί μεγενθύνετε τίς εἰκόνες..

μία γνώριμη φάτσα κάτω δεξιά
στήν εἴσοδο ἑνός μικροῦ καταστήματος "νεωτερισμῶν"..

ρίξτε μιά ματιά πάνω δεξιά

"Ξέρω ποῦ θά σέ πάω νά φᾶς προφιτερόλ!". Αὐτή ἡ Aslı ὥρες ὥρες σάν νά διάβαζε τή σκέψη μου. "Φτάνουν πιά τά ἐτοιματζίδικα πού τρῶς στό Mado καί στό Özsüt. Νά φᾶς ἕνα προφιτερόλ πού θα γλύφεις τά δάχτυλά σου! Δέν ἔχεις ξαναφάει κάτι τέτοιο!".
Χωρίς καθόλου νά τό διαπραγματευτοῦμε τό θέμα (προφιτερόλ εἶναι αὐτό, δέν εἶναι ἀστεῖα), βρεθήκαμε λίγα μόλις μέτρα πρίν (ἤ μετά, ἐξαρτᾶται ἀπό ποιά μεριά τῆς Ἰστικλάλ περπατᾶς) ἀπό τό Ἑλληνικό Προξενεῖο -ἀδύνατον νά τό χάσετε, ἀφού πλῆθη ἀστυνομικῶν στέκονται μέρα-νύχτα ἔξω ἀπό τήν πόρτα του..- βρίσκεται μία στενόμακρη γυάλινη πόρτα πού πραγματικά ἄμα δέν σοῦ τήν δείξουν, μά τό Θεό βάζω στοίχημα πώς οὔτε κἄν θά τήν προσέξεις!


Τό ζαχαροπλαστεῖο İnci (διαβάζεται "Ἰντζῆ") ναί μέν ἔχει τά γνωστά γλυκά (π.χ. τύπου Χατζηφωτίου) ἀλλά αὐτό γιά τό ὁποῖο εἶναι γνωστότατο εἶναι τό σπιτικό προφιτερόλ του. Πρόκειται γιά ἕνα μικρό μακρόστενο παλιομοδίτικο καταστηματάκι με ξύλο παντοῦ. Μπαίνοντας, στα δεξιά ὑπάρχουν δέν ὑπάρχουν 6-7 τραπεζάκια καφενείου, ὅπου γιά νά καθήσεις γίνεται κυριολεκτικά ...μάχη! Ἀλλά καί ἡ εἰκόνα κάποιου νά κάθεται καί νά χλαπακιάζει ὄρθιος τό φρέσκο φρέσκο προφιτερόλ, δέν ἔντυπωσιάζει κανέναν.
Στό βάθος εἶναι τό ταμεῖο ἐνώ στήν ἀριστερή πλευρά βρίσκεται ὁ ...τόπος τοῦ ἐγκλήματος! Ἐκεί πού βγαίνουν τά φρέσκα "σού" καί πού μία εὐτραφής λιγοῦρα νεαρή εἶναι ἐφοδιασμένη μέ μιά κουτάλα γεμάτη πηχτή πηχτή σοκολάτα....
Ἡ διαδικασία εἶναι ἁπλή: Ἐάν καί ἐφόσον βρεῖς θέση νά κάτσεις ἤ ἔστω νά καβατζάρεις τό τραπέζι πού μάλλον ἀδειάζει σέ λίγο, πᾶς στό ταμεῖο ὅπου ἡ ὑπάλληλος εἶναι κατά 99% σίγουρη τί θές καί μετά στήνεσαι στή λιγουρεμένη εὐτραφή νεαρή πού ἔγραψα πιό πάνω νά σοῦ γεμίσει τό μικρό πιατάκι μέ τό μαγικό γλυκό.
Ἄν καί παλιομοδίτικο στό στύλ του, τό ζαχαροπλαστεῖο Ἰντζῆ εἶναι ἴσως τό...πρῶτο πού ἐφαρμόζει τό μέτρο τῆς ἀπαγόρευσης τοῦ καπνίσματος στούς δημόσιους χώρους (ἔεε ρέ τί τούς περιμένει τούς θεριακλῆδες τούς Τούρκους ἀπό τήν 1η Ἰουλίου 2009...), ἐνώ ἐπίσης ἔχει ἀπαγορευθεῖ καί....ἡ μουσική (κατά τό γνωστό "ὅταν τρῶνε δέ μιλᾶνε", ἄρα καί δέν άκοῦνε!).

"Εὐτυχῶς λείπει ὁ γέρος σήμερα.." σχολίασε μπουκωμένη ἡ Aslı
"Ποιός γέρος;"
"Μά, ὁ ἰδιοκτήτης τοῦ μαγαζιοῦ!"
"Καί γιατί εὐτυχῶς;"
"Ἄαα, δέν μπορεῖς νά φανταστεῖς! Κάποια φορά μπῆκα μέσα καί ἄρχισε νά φωνάζει σέ ὅσους ἔφαγαν νά φύγουν γιατί δέν ὑπάρχει ἄλλος χώρος ἐδῶ μέσα.. Τρελλός!"

Τό ζαχαροπλαστεῖο Ἰντζῆ ἀνήκει γενιές καί γενιές στήν οἰκογένεια Ζιγορίδη. Ἐδῶ καί 100 χρόνια αὐτοκρατορίες ἔπεφταν, στρατοί ἀλληλοδιαδέχονταν, ἄνθρωποι ἔφευγαν, ἄνθρωποι ἔρχονταν -τό προφιτερόλ τοῦ Ἰντζῆ καί ἡ λίρα Ἀγγλίας ἀποτελοῦσαν δύο ἀπό τίς σταθερότερες ἀξίες στή Βασιλεύουσα.. Καί πλῆθος τά site στό ἴντερνετ -τουρκικά καί μή- καί forum ἐπί forum γιά τό θεϊκό αὐτό προφιτερόλ.. (ἕνα googlιασμα θά σᾶς πείσει!)
Μήν ἀμελήσετε νά διαβεῖτε τό κατώφλι του!
Θά μέ θυμηθεῖτε!

ἄπαντα τά διαπιστευτήρια τοῦ Inci
καί ἡ ἀπαρεγκλήτως τηρουμένη ἀπαγόρευσις τοῦ καπνίζειν.
Ξέρω, εἶναι μία κάκιστη κουνημένη φωτογραφία καί δέ φαίνεται καλά
τό ὄνομα "Ζαγορίδης"στήν ἄδεια, ἀλλά δέ φταίω ἐγώ!
Οἱ πελάτες πού μέ ἔσπρωχναν πρός ἄγνωστη κατεύθυνση ἔφταιγαν..
Προσκύνημα!

Ὕστερα ἀπό αὐτό τό σοκολατένιο ὄργιο πού συνετελέσθη στό στενόμαρκο προφιτερολάδικο, κρίθηκε ἀναγκαίο νά καοῦν κάποιες λιγοστές θερμίδες μέ μία γύρα πάνω-κάτω στά σοκάκια γύρω ἀπό τήν Ἰστικλάλ (γιατί κάποια ἀπό τήν παρέα ἔψαχνε γιά παπούτσι γιά τό γάμο καί κάποιος ἄλλος ἐπίσης ἤθελε νά ἀγοράσει ἕνα συγκεκριμένο cd πού -ἄγνωστο γιατί- δέν ὑπῆρχε πουθενά.) Καί τότε ἀκριβῶς διεπίστωσα γιά ἀκόμα μιά φορά πόσο ἀντικαταναλωτικός τύπος ἔχω καταντήσει.
Ἀντιθέτως, ἕνας καλός τρόπος νά ξεχάσει κανείς τήν πείνα του (ἔλεος!!! μά πάαααλι πεινάω;;!!), εἶναι νά φωτογραφίζει (κατά τό "φᾶτε μάτια.. καί κοιλιά περίδρομο").



Στά στενά γύρω ἀπό τήν πλατεία (μά ποιά πλατεία;;;;) Τακσίμ πρός τήν μποέμικη συνοικία Τζιχάνγκιρ μπορεῖς νά ξοδέψεις χωρίς ὑπερβολή ὅλη -μά ὅλη- τή μνήμη τῆς ψηφιακῆς μηχανῆς. Τά μικρά τζαμιά δίπλα στά νεοκλασσικά τοῦ Μεσοπολέμου, ἀνηφόρες καί κατηφόρες, λούστροι καί καστανάδες, ὅλα ἀτάκτως ἐρριμένα, μόνο πού στήν Πόλη ἡ ἀταξία εἶναι ὁ κατ'ἔξοχήν ὁρισμός τῆς τάξης μέ κεφαλαῖο Ταῦ!

Λίγο ἀκόμα νά τριγυρνούσαμε ἀπό μαγαζί σέ μαγαζί καί ἀπό στενό σέ στενό, σάν νά κουδούνιζε στ'αὐτιά μου ἡ χαρακτηριστική φωνή τῆς Λωξάντρας νά στριγγλίζει..

"Ταρνανᾶααα!! ἜΕΕεεεεεε Ταρνανᾶααα!!"

ἡ καταπληκτική Μπέττυ Βαλάση ὡς "Λωξάντρα"
(ΕΡΤ 1980-1981)


ἔπεται συνέχεια...