πεζόδρομος χωρίς ὄνομα

Λοιπόν, καί ἀφού καρατσέκαρα κι ἐγώ ὅτι τό κοκαϊνομανές μοντέλο ΔΕΝ εἶναι φίλος μου στό facebook, μπορῶ νά συνεχίσω τή ζωή μου κανονικά καί ἀπερίσπαστος νά γράψω τίς ὑπόλοιπες σμυρναίικες ἀναρτήσεις μου ... (καλοῦ κακοῦ ὄμως, τσεκάρετε κι ἐσείς στό facebook σας, γιατί ἄν τό ξέρει ὅλος ὁ κόσμος, ἐσείς γιατί νά τό'χετε κρυφό καμάρι;τζάμπα κόπος)

Δέν ὑπάρχει ἕλληνας τουρίστας στή Σμύρνη πού νά μήν ἔχει περπατήσει στήν ἀποβάθρα της καί νά μήν κάτσει ἔστω μιά στιγμή νά σκεφτεῖ ποῦ καί γιατί βρίσκεται ἐκεί πού βρίσκεται. Δέ θέλω νά βαρύνω τήν άνάρτηση -ἄλλωστε γιατί νά τό κάνω; τί μοῦ φταῖτε ἐσείς καί τί μοῦ φταίει κι ἡ ἀποβάθρα-. Ἔλα ὄμως πού ΔΕΝ ὑπάρχει κανείς ἕλληνας τουρίστας πού ΑΦΟΥ τελειώσει τό trend μέ τήν ἀποβάθρα καί τό "μά τί κάνω ἐγώ 'δῶ χάμω καί διασκεδάζω" ΔΕΝ συνεχίζει στόν παρακάτω πεζόδρομο μέ τά μαγαζιά καί τά καφέ ΓΙΑ ΝΑ ξεχάσει καί νά ξεχαστεῖ.. Τώρα , γιατί ἐπιμελῶς οἱ ξεναγοί τῶν ἑλληνικῶν γκρούπ "ξεχνοῦν" νά ποῦν αὐτόν τόν πεζόδρομο μέ τ'ὄνομά του, εἶναι ἕνα θέμα.
Λοιπόν, τά ψέμματα τελείωσαν. Καί ὅσοι βρεθήκατε στή Σμύρνη -τουλάχιστον τίς πρώτες φορές- καί συγκινημένοι βλέπατε τή θάλασσα καί τά πλοῖα στό πέλαγος, καιρός νά μάθετε πώς καί τό ὄνομα τοῦ χαρούμενου πεζοδρόμου ἔχει κι αὐτό σχέση μέ μᾶς.
"Ὀδός Κυπρίων Μαρτύρων" λέγεται καί βάζω στοίχημα πώς δέ σᾶς τό σφύριξε κανείς.

ὁ πεζόδρομος Kıbrıs Şehitleri Caddesi

Παρά τό "εὐαίσθητο" αὐτό ὄνομα, ὁ πεζόδρομος αὐτός γιά μένα τουλάχιστον εἶναι ὁ πιό γνώριμος καί οἰκεῖος τῆς πόλης. Δέν τόν βαρέθηκα ποτέ, ὅσες φορές κι ἄν τόν περπάτησα. Ἀλλάζει μέ τίς ὥρες του, μέ τίς μέρες του καί μέ τούς ἀνθρώπους του. Εἷναι ἡ καρδιά τῶν καφέδων, τῶν ἐστιατορίων, τῶν μπάρ τό βράδυ καί τῶν ξενυχτάδικων κεμπαπτζίδικων. Ἄν ξέρεις μάλιστα καί σέ ποιόν παράδρομο νά στρίψεις γιά νά βρεῖς αὐτά πού ψάχνεις, τότε μπορεῖς νά περάσεις βδομάδες στή Σμύρνη καί νά μή βαρεθεῖς οὔτε λεπτό.
"Σιγά..", θά μοῦ πεῖς. "Ἑρμοῦ ἔχουμε καί στήν Ἀθήνα, τί τό ἰδιαίτερο ἔχει ὁ (ἀνώνυμος) πεζόδρομος...".
Ἔ, λοιπόν ὄχι. Διαφέρει ἀπό τήν Ἑρμοῦ, ἄν καί ἐκ πρώτης ὄψεως τῆς μοιάζει κάπως. , ἐπειδή ἀκριβῶς δέ χάνεται στά φτιασιδώματα καί στά σινιέ.

ποῦ ξέρεις; Milli Piyango (Ἐθνικό Λαχεῖο) εἶν'αὐτό..

ἀπ'εὐθείας ἀπ'τό μπουστάνι

λειψυδρία μήπως;

βολτάρουμε ἀγυάλιστοι;;; ντροπή!

Ἔτσι, τό μικρό μπακάλικο ὑπάρχει ἀκόμα, ὅπως καί τό κουρεῖο/μπαρμπέρικο, καί ὁ λούστρος, καί τό πρωί κάνει τό κομμάτι του καί τό φορτηγάκι μέ τά ζαρζαβάτια. Τό μεσημέρι τά φοιτηταριά πάνε πάνω-κάτω, δώσ'του καί νά μοιράζονται δωρεάν ἀναρχοαυτόνομες ἀσπρόμαυρες φωτοτυπημένες ἐφημερίδες, μεσόκοπες κυρίες μετά τῶν συζύγων γιά τσάι στό "Ζαχαροπλαστεἶον Σεβίντς" (ὅρα τύπου Ζόναρς, ἀλλά τελευταῖα ἐκσυγχρονίσθηκε δυστυχῶς) , κουλτουρέ πελάτες στά βιβλιοπωλεῖα -μέ καφετέριες στόν πάνω ὄροφο γιά μή καπνίζοντες!!-, καί ἐννοεῖται πώς τό κεμπαπτζίδικο παραμένει πάντοτε στή θέση του, ὅλα κι ὅλα!
Ἀπόγευμα: ἡ ὥρα τοῦ γλυκοῦ
Καί τό βράδυ: ἀναστενάζουν τά στενά.. στά μπάρ.

Καί ἐδῶ ἀρχίζει τό θέμα. Ποιό στενό νά πάρεις... Ἔ, ἐδῶ σέ θέλω.
Γιατί γιά νά βρεῖς ποιό στενό νά πάρεις -ὄχι μόνο στή Σμύρνη ἀλλά καί στήν Τουρκία ὁλόκληρη-χρειάζεται νά εἶσαι ὁλίγον ἀριθμομνήμων. Γιατί; Ἐπειδή μόνο οἱ πολύ κεντρικοί δρόμοι ἔχουν ὀνόματα -καί μάλιστα ὀνόματα σχεδόν στάνταρτ π.χ. "Δημοκρατίας", "Κεμάλ Ἀτατούρκ", ""Ηρώων"-.
Οἱ ὑπόλοιποι.... μόνο ἀριθμοί. Καί μάλιστα τριψήφιοι καί ἄνω! Τό καλό πάντως εἶναι ὅτι γιά ἕναν Ροδίτη (πού ἔχει στό πετσί του τή λεξη "Κτηματολόγιο" οὔτως ἤ ἄλλως) εἶναι περισσότερο κατανοητή αὐτή ἡ ἀριθμητική ἐμμονή παρά γιά τούς λοιπούς "ἐξ Ἑλλάδος" φίλους. Ἔτσι, γιά πρακτικούς λόγους, τό 97% τῶν δρόμων στίς τουρκικές πόλεις εἶναι ἀριθμημένοι μέ τό νούμερο τῆς κτηματομερίδας πού βρίσκεται στή γωνία τοῦ δρόμου, σέ σχέση μέ κάποιο σημαντικό σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς συγκεκριμένης πόλης. Γιά παράδειγμα, στή Σμύρνη, σημεῖο ἀναφορᾶς εἶναι ἡ θάλασσα καί οἱ δρόμοι παίρνουν τό ὄνομά τους ἀπό τήν κτηματομερίδα πού βρίσκεται πιό κοντά στή θάλασσα. Στήν Ἄγκυρα σημεῖο ἀναφορᾶς εἶναι ὁ λόφος πού βρίσκεται στό κέντρο τῆς πόλης (καί ἀποτελεῖ σήμερα τήν "παλιά της πόλη"), ἐνώ στά Ἄδανα εἶναι τό ποτάμι πού τά διασχίζει κατά μῆκος.
Μέ αὐτό τό σύστημα λοιπόν, στήν Τουρκία εἶναι ἀδύνατον νά χαθεῖς ἔτσι καί κάποιος Δήμαρχος ἀποφασίσει νά ἀλλάξει τά ὀνόματα στούς δρόμους, ἐπειδή ἔτσι τοῦ κάπνισε. Γιατί ἁπλῶς αὐτό δέ συμβαίνει. Σέ ἐξαιρετικές περιπτώσεις μόνο μικροί δρόμοι ἔχουν ὄνομα, χωρίς ὄμως νά χάνεται παντελῶς τό νούμερό τους.

Φιλολογία; Μπορεῖ..
Ἀλλά αὐτές οἱ μικρές σπαστικές λεπτομέρειες κάνουν ἕναν τόπο νά ἀξίζει νά τόν ἐπισκεφθεῖς, ἤ ἀκόμα νά τόν ξαναεπισκεφθεῖς. Δέν εἶν'ἔτσι;

Γιά νά μή σᾶς ζαλίζω πιό πολύ, τό θέμα των παραδρόμων καί τῶν ἀριθμῶν συνοψίζεται στήν περιοχή τοῦ "ἀκατανόμαστου" πεζόδρομου τῆς Σμύρνης στό ἐξῆς μαγικό νούμερο : 1448 .
Στήν ὀδό δηλαδή ... ὀνόματι Χίλια Τετρακόσια Σαράντα Ὀκτώ (καί δέν πρόκειται γιά ἔτος Ἐγείρας..)

προφίλ......καί ἀν-φάς

Τό δρομάκι πού τά ἔχει ὅλα καί ὅλες τίς ὥρες. Τό Otantik γιά παράδειγμα (πράσινη ταμπέλα δεξιά μέ τά τραπεζάκια ἔξω) ἐκτός ἀπό τά κιλίμια καί τά ξύλινα πατώματα - ὁ πάνω ὄροφος ἔχει καί ξύλινα τιμόνια πλοίων, ἐντάξει λέμε τώρα, τουρίστας ἤμουν, διασκεδάζω ἀκόμα καί μέ τά κίτς πειράζει; - προσφέρει τούρκικο καφέ , μέ τή διαφορά ὄμως ὅτι ...σοῦ τόν διαβάζουν κιόλας! Τό κοινό τοῦ μαγαζιοῦ : φοιτηταρία 100%, μιά χαρά δηλαδή.
Στή συνέχεια ὑπάρχει μία δόση κατάπτωσης -εἰδικά τό βράδυ- ἀλλά πάντα εἶναι καλό νά τσαλαπατᾶς γιά λίγο στίς λάσπες, ἔτσι γιά νά πεῖς πώς πέρασες, καί πρίν νά γίνουν στάμπες, μ'ἕνα τριψιμο, πάει-ἔφυγαν καί τέεεεελος!
Στό τέλος τοῦ σοκακιοῦ νούμερο 1448, στή γωνία δεξιά, δίνουμε ὁπωσδήποτε τά διαπιστευτήριά μας στό Mavi Bar ("Μπλέ Μπάρ" δηλαδή) μέ λάιβ τζάζ-ρόκ κάθε βράδυ (τό καλύτερο εἶναι βέβαια τό Σάββατο). Γιά τούς παλιούς Ροδίτες (δηλαδή τῆς ἠλικίας μου πάνω-κάτω) θά γυρίσουν πίσω στίς δόξες τοῦ ἀειμνήστου RockBox ἐν Ψαροπούλα (ἀνάθεμα πιά, ἀκόμα νά μάθω νά βάζω αὐτή τήν ὑπογεγραμμένη, νά πάρει ἡ εὐχή νά πάρει).

τί σᾶς βρῆκα...
ἕνα βίντεο ἀπό κάποια πρόβα πού ἔγινε κάποτε στό Mavi Bar

Τώρα, τό ζήτημα "φαγητό" στήν περιοχή τοῦ πεζοδρόμου:
ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς δέν προσφέρεται γιά κάτι τό φοβερό, πλήν τῶν γνώριμων γεύσεων τοῦ Κιρτσίτσεγι (Κιρ-Τσί-Τσε-Γι), πού παρά τό ὀνομά του, δέν προσφέρει κορεάτικη κουζίνα καί σκύλους φλαμπέ. Σημαίνει "Ἀγριολούλουδο" καί εἶναι ἀνοιχτό ὅλο τό 24ωρο. Κεμπάπ , σοῦπες, σαλάτες, πιντέ (ὄχι μπιντέ μωρέ!!) καί ...αὐτά εἶν'ὅλα. Πεῖτε τ'ὄνομά του, βάζοντας τίς συλλαβές στή σωστή σειρά, καί ὅλοι τό ξέρουν (ἴσως μάλιστα κι οἱ ἴδιοι θυμηθοῦν ὅτι πείνασαν..) . Ἐπί τό ἀμερικανικότερον (τύπου Friday's κατάσταση) εἶναι τό Alin's πιό κάτω , ἀλλά ξενέρωτο, ἄρα ἀπορρίπτεται, ἄν καί τό φαγητό...pas mal.

Καί ἐνώ εἴχα στό νοῦ μου στό σημεῖο αὐτό νά σᾶς ἀνακοινώσω "ΝΑ! ποῦ ΠΡΕΠΕΙ νά πᾶτε νά φᾶτε κοντά στόν πεζόδρομο" , ἡ ἀπίστευτη ἐμπειρία πού μέ παραφύλαγε στή γωνία "ἔτσι ξαφνικά" πού λέει καί τό τραγούδι, μέ κάνει νά σᾶς ἀποκαλύψω ...ποῦ νά ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ νά πᾶτε νά φᾶτε στήν περιοχή τοῦ πεζοδρόμου.
Εἴχα ὅλη τήν καλή διάθεση νά κάτσω καί νά σᾶς παινέψω τό ἐστιατόριο ὀνόματι Μiko (ναί, συνονώματο μέ ἐκεῖνο τό good-old ροδίτικο σοῦπερ μάρκετ "Μίκο", πού τό ρήμαξε ἡ λαίλαπα τῶν Ἄλφα-Βῆτα..) , ἀλλά μετά ἀπ'αὐτό -ποτέ ξανά!

Εἶναι ἀλήθεια πώς τό Μiko δέν περνᾶ ἀπαρατήρητο καί μέσα στά 10 χρόνια ζωῆς του ἔχει ἀποκτήσει σταθερή πελατεία, ξεφεύγοντας ἀπό τό κεμπαποειδές τοῦ θέματος. Μάλιστα, χάρη στήν ίδιαίτερη προσωπικότητα του ίδιοκτήτη του, τό Miko ἐκτός ἀπό ἐπιμελῶς-ἀτιμέλητο στέκι καλοβαλμένων ντόπιων ἔγινε κάτι σάν ...κίνημα. Γιατί τό λέω; Μά ἔχετε δεῖ ἐσείς ποτέ κανένα έστιατόριο νά βγάζει... μηνιαῖο περιοδικό;; Καί νά μοῦ τό ζητᾶνε καί γιά ...δῶρο πίσω στά πάτρια;; Ἔ, εἴχα τώρα ἐγώ κανένα λόγο νά ΜΗΝ σᾶς προτείνω νά πᾶτε ἐκεί νά φᾶτε καί νά ξεφυλλίσετε αὐτό τό διάσημο... Miko Dergisi ; (κι ἄς μήν ξέρετε γρί τούρκικα, ἔτσι καί μόνο γιά τό γμτ ἄξιζε).
Γιά νά φτάσω ὄμως σέ τέτοιο σημεῖο ἀφορισμοῦ, τί στό καλό, δέν τρελλάθηκα!

Κάθομαι λοιπόν καί παρήγγειλα ὁ δόλιος -ὄχι τίποτα σπουδαίο- μιά μακαρονάδα (εἴπαμε, κεμπάπ γιόκ ἐδῶ). Ἦρθε ἡ μακαρονάδα μέ -χωρίς ὑπερβολή- 5 τρίμματα τυριοῦ (οὔτε 4 καί οὔτε 6. Πέντε μετρημένα). Ζητῶ νά μοῦ φέρουν λίγο περισσότερο τυρί τριμμένο.
Καί ἀρχίζει ἕνας ἀπίστευτος διάλογος μέ τό γκαρσόνι τοῦ τύπου "Μά ἔτσι σερβίρεται ἡ μακαρονάδα μας /Θά ρωτήσω τόν μάγειρα ἄν μπορεῖ νά σᾶς κάνει τή χάρη /Μά γιατί δέ σᾶς ἀρέσει κι ἔτσι". Στό τέλος τόν ρωτάω "Τέλος πάντων, ΠΟΣΟ κάνει λίγο τριμμένο τυρί; ΧΡΕΩΣΤΕ ΤΟ, ἀλλά ΦΕΡΤΕ ΤΟ!".
Ἔτσι καί ἔκανε (τό ἔφερε).
Ἦρθαν καί τά ὑπόλοιπα πού εἴχα παραγγείλει καί στό τέλος ἦρθε καί ὁ λογαριασμόοοος.

Καί τότε συνέβη τό γεγονός.
Ἡ μακαρονάδα κόστιζε 6 λίρες
Ἐνώ τό τριμμένο τυρί-ἔξτρα κοστολογήθηκε.... στίς 5 (πέντε) ὁλόκληρες λίρες!!!
Ἀφήνω ὅσα χρήματα ἀπαιτοῦσε ὁ "Ναός" Miko καί ρωτῶ τόν ὑπεύθυνο νά μοῦ ἐξηγήσει αὐτή τήν ἐνδιαφέρουσα ἀναλογία.
Κόμπιασε (γιατί πλέον ἡ κουβέντα δέν γινόταν στά ἀγγλικά..) καί ἔσπευσε νά μοῦ ἐπιστρέψει τό ἀντίτιμο τοῦ τριμμένου τυριοῦ ἀξίας προφανῶς 24 καρατίων. Δέν δέχτηκα τήν προσφορά καί τούς ἀνακοίνωσα ὄμορφα κι ὠραῖα πώς τό ἐστιατόριό τους θά γίνει διάσημο στό ἴντερνετ -ὅπερ καί ἄρτι ἐγένετοοοο...-

Ναί, ξέρω, σέ ευρώ ἀκούγονται γελοῖα ὅλ'αὐτά, ἀλλά γιάααααααα κάτσε.

Ποτέ ξανά λοιπόν ἐκεί!

Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, ἰδοῦ ὁ λογαριασμός
(πού μάλιστα ἔπρεπε καί... νά τούς τόν ζητήσω ἐπιμόνως,
γιατί δέν μοῦ τόν ἔδιναν!!).

Beyaz Peynir εἶναι τό τυρί (πάνω πάνω) καί ἡ Ναπολιτέν λίγο πιό κάτω...
γιά μεγέθυνση - κάντε κλίκ πάνω στή φωτογραφία (ἀνέβηκε ἡ μυωπία ἔ;)

Γιά νά μήν πατήσετε τό ποδάρι σας ἐκεί , σᾶς λέω ἀκριβῶς ποῦ εἶναι.
Βρίσκεται στόν παράδρομο μέ τόν ἀριθμό 1452 . (εὔκολο:1453 πλήν ἕνα)
Ὁ παράδρομος ὄμως αὐτός ἔχει ΚΑΙ ὄνομα (νά'τη ἡ ἐξαίρεση!)
καί λέγεται καί "ὀδός Τζάν Γιουτζέλ" (Can Yucel)
Ἄν πάντως πᾶτε, καλό θά ἦταν νά πᾶτε μέ κάποιον ντόπιο. Θά σᾶς προσέξουν περισσότερο καί δέ θά σᾶς ..κλέψουν. Πάντως , καί τό φαγητό του... σᾶν νά χάλασε κομμάτι.. χμ

Ἡ νύχτα ἔπεσε καί ἄρχισε μιά βροχή , μά μιά βροχή ἄλλο πράγμα σαββατιάτικο.
Καί ὀρίστε, κάτω ἀπό τό κτίριο κάποιας Τράπεζας, ἕνας ἔπαιζε τσέλο (!) στόν "πεζόδρομο χωρίς ὄνομα". Καί δίπλα ἕνας κοῦρδος πουλοῦσε ὀμπρέλες μία λίρα (μισό εὐρώ) τή μία.
Μπορεῖς νά μήν τό πάρεις βίντεο τώρα αὐτό;

Ἔπεται συνέχεια...