ἕνας αἰώνας σάν μιά στιγμή

Εἶχα πολύ καιρό να βρεθῶ στή Σμύρνη καί τήν πέτυχα στήν πιό ὠραῖα της ὥρα.
Ὅταν σουρούπωνε.

Ἡ ἀποβάθρα καί ὁ παραλιακός της πεζόδρομος γεμᾶτος κόσμο. Τά σύννεφα μπλάβιζαν φιλτράροντας τό φῶς τοῦ ἥλιου. Ἕνα φῶς πού παρά τή φαινομενική του ἀδυναμία, χρωμάτιζε ἐντονότατα τίς σκιές, τό νερό τῆς θάλασσας, τά πρόσωπα τῶν περαστικῶν, τούς τοίχους τῶν κτιρίων. Ἡ εὐφορία τῶν νέων παιδιῶν καί ἡ μεγάλη κίνηση στούς δρόμους καί στούς πεζόδρομους, οἱ περαστικοί μέ τά ψώνια στό χέρι, οἱ πλανόδιοι μαγαζάτορες καί τά ἡλεκτρικά φῶτα τῶν πεζοδρομίων πού ἄναβαν τό ἕνα μετά τό ἄλλο, σοῦ ἔδιναν τήν ἐντύπωση ὅτι κάτι τό πάρα πολύ σημαντικό σέ λίγο θά συμβεῖ.

Χωρίς νά τό θέλω καί χωρίς νά μοῦ ἔχει περάσει ποτέ ἀπ'τό μυαλό, ὅσες φορές κι ἄν εῖχα βρεθεῖ στό λιμάνι αυτῆς τῆς πόλης, ἀναρωτήθηκα ..

Μά ἄραγε πῶς εἶναι ἀλήθεια νά ἔχουν συμβεῖ ἐδῶ ὅλ'αὐτά..;

Καί ὅμως, σχεδόν πέρασε μόνο ἕνας αἰώνας ἀπό τότε