Dead 100%

Αράντ

Μου το χρωστούσα όλες αυτές τις μέρες και το είχα στο νου μου να αποδράσω λιγάκι από τη "σαπουνόφουσκα" του Τελ Αβίβ. Και δεν είναι δικό μου εφεύρημα αυτή η παρομοίωση. Οι ίδιοι οι Ισραηλινοί έτσι αποκαλούν το Τελ Αβίβ, θέλοντας να τονίσουν ότι η πραγματικότητα στη χώρα είναι κατά πολύ διαφορετική από αυτήν που βλέπει κανείς στη στυλάτη και ευδαιμονούσα εβραϊκή μεγαλούπολη. Αντίστοιχα, χλευάζουν έντονα και τη θρησκευτική σοβαροφάνεια της Ιερουσαλήμ - και ως γνωστόν η αλήθεια πάντα βρίσκεται κάπου στη μέση. Ή μάλλον, κάπου στον Νότο, στην έρημο Νέγκεβ, που για τον ίδιο τον Νταβίντ Μπεν Γκουριόν θα έπρεπε να γίνει εκεί, στους αμμόλοφους, το κέντρο του νέου κράτους, αφήνοντας το εθνοτικό κουβάρι της κατοικημένης Παλαιστίνης. Προφανώς αυτό που σήμερα ονομάζεται "όραμα" ή "όνειρο" του Μπεν Γκουριόν παραμένει πρόκληση για το Ισραήλ, αφού οι περισσότερες πόλεις της ερήμου (η επίσημη γραφειοκρατική ονομασία τους είναι "αναπτυσσόμενες κοινότητες") μόλις που επιβιώνουν οικονομικά και στην καθομιλουμένη δικαίως αποκαλούνται απλές "τρύπες" και τίποτα παραπάνω από αυτό..

λεπτομέρεια από το κέντρο του Αράντ

Η διάψευση αυτού του κανόνα όμως είναι η πόλη Αράντ που χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50 κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, μέσα στην άμμο και στους βράχους της Νέγκεβ. Το Αράντ το είχα επισκεφθεί πριν χρόνια και αν και δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συνηθισμένη πόλη της ερήμου έχει ενδιαφέρον αφού μπορεί κανείς να συνδυάσει τις μικρές "αστικές" χαρές της ζωής βουτηγμένος κυριολεκτικά στο.. χώμα.

Έπρεπε να βιαστώ για να προλάβω την "ακίνδυνη" συγκοινωνία των 10θέσιων μικρών λεωφορείων πριν μπει το Σαμπάτ και καταδικασθώ να περάσω άλλο ένα weekend στην όμορφη αλλά συγχρόνως εικονική πραγματικότητα του Τελ Αβίβ. Και ό,τι και να γράφω, δεν μπορώ να μεταφέρω την αίσθηση της μυρωδιάς του χώματος της ερήμου, του να μη βλέπεις τίποτα άλλο γύρω σου εκτός από καφεκίτρινες πέτρες, ένα άδειο τοπίο που η φαντασία μπορεί να το γεμίσει ή να το αδειάσει όσο θέλει και όποτε θέλει χωρίς κανέναν περιορισμό. Και φαίνεται πως από αυτό το σύνδρομο έπασχαν οι μηχανικοί που δημιούργησαν το Αράντ, το πολεοδομικό σύστημα του οποίου βραβεύθηκε διεθνώς (πριν όμως αρχίσει να επεκτείνεται κάπως άκομψα με τους πολυπληθείς μετανάστες από τη Ρωσία και την Αιθιοπία, οπότε και οι οικιστικές ανάγκες αυξήθηκαν και το πολεοδομικό σχέδιο έχασε τη συνοχή που είχε αρχικά, αναγκάζοντας την τοπική Διεύθυνση Πολεοδομίας να βάλει πολύ νερό στο κρασί της, παρά την ατέρμονη ξηρασία του φυσικού περιβάλλοντος)

το αρχικό πολεοδομικό σχέδιο της πόλης

Εκτός από τον σχεδιασμό του, το Αράντ έχει να υπερηφανεύεται για το εργοστάσιο που συναρμολογεί και κατασκευάζει software για τα κινητά τηλέφωνα της Motorola, για τα πατατάκια και τα κορνφλεηκ της τοπικής μάρκας Telma, για τις πετσέτες και τα μαγιώ (η αντοχή των οποίων δοκιμάζεται στην ίδια τη Νεκρά Θάλασσα- που αλλού..) , αλλά και για τον διεθνούς φήμης συγγραφέα, τον Αμώς Οζ, που δεν το κουνάει από δω. Μάλιστα λέγεται ότι είναι και σκληρό καρύδι σε ό,τι αφορά κάποια τοπικού ενδιαφέροντος θέματα και δεν ήταν λίγες φορές που τα έβαλε με τους εκάστοτε δημάρχους της πόλης γενικώς, ειδικώς και αορίστως.

Διόλου παράξενο. Αρκεί να διαβάσει κανείς τα βιβλία του και θα καταλάβει τι εννοώ.

Αλλά ο σπουδαιότερος λόγος να διαλέξω να περάσω αυτό το παρασκευοσάββατο στο Αράντ ήταν να δω τον καλό φίλο και νεο σκηνοθέτη Άμραμ Γιακόμπι, που η μεσαίου μήκους ταινία του "Saba" είχε προβληθεί στο προπέρσινο φεστιβάλ Ecofilms στη Ρόδο και που για μία ψήφο δεν πήρε το βραβείο κοινού. Όταν είχε έρθει τότε στη Ρόδο για να παρουσιάσει την ταινία του, εγώ και οι φίλοι μου τον είχαμε "υιοθετήσει", μιας και ήταν φανερό ότι η φασαριόζικη καλοκαιρινή Ρόδος φαίνεται πως ήταν τόσο δύσκολη να αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία από ένα παιδί της ερήμου που στην κυριολεξία τότε τού είχε κοπεί η...λαλιά! Και δεν κάνω πλάκα! Στη συνέχεια, βέβαια διαπιστώσαμε ότι η αργή και σιγανή ομιλία του Άμραμ δεν ήταν ούτε είναι ιδιοτροπία του αλλά ...κοινός τόπος!!!

Ναι , οι Ισραηλινοί του Νότου μιλούν ποοοοοοοοολλλλλύύύύύ αργάάάάάάά και αρκετά σιγότερα από τους συμπατριώτες τους στο Τελ Αβίβ (που για κάποιο ανεξήγητο λόγο τρώνε τις λέξεις) ή στο Βορρά (που φωνάζουν σαν τρελλοί!).

Και εγώ αυτό ακριβώς ήθελα αυτό το weekend. Ηρεμία. Όλα να πηγαίνουν αργά. Να μην κοιτάω το ρολόι. Να μη με νοιάζει τίποτα με λίγα λόγια. Και αυτό έκανα. Ή τουλάχιστον, προσπάθησα να κάνω ("Γαβριήλ" και "Ηρεμία" συνειδητοποιώ χρόνο με το χρόνο ότι αποτελούν έννοιες εν πολλοίς ασύμβατες, δυστυχώς)

Το να βρεις δωμάτιο για ένα βράδυ στη μέση του Αυγούστου τελικώς δεν αποδείχθηκε καθόλου εύκολη υπόθεση. Και αυτό το διαπίστωσε ένας οδηγός ταξί ονόματι Μόσε, ο οποίος υπήρξε και το μεγάλο μου ...θύμα κατά την εκστρατεία μου προς αναζήτηση στέγης. Μετά από πάμπολλους γύρους στην πόλη (για να τραβήξω φωτογραφίες για το blog βέβαια, εννοείται αυτό.. κάτι που δεν μπορούσα να κάνω μόνος μου με 43 βαθμούς υπό σκιάν), με ρώτησε σε ποιό ξενοδοχείο έχω κλείσει δωμάτιο για να με αφήσει (sic ~ γλυτώσει από μένα). Όταν του είπα ότι δεν έχω κλείσει κανένα δωμάτιο και ότι "σιγά που δε θα βρω, όλο το Ισραήλ βρίσκεται ήδη στο εξωτερικό για διακοπές", γούρλωσε τα μάτια του σαν να έβλεπε UFO. "Παρασκευοσάββατο και Αύγουστος στο Αράντ και στη Νεκρά Θάλασσα και νομίζεις ότι θα βρεις δωμάτιο στο έτσι;" Δηλαδή, μιλούσε πολύ σοβαρά όταν υποννοούσε ότι μπορεί και να μείνω και στο δρόμο; Και μάλιστα χωρίς συγκοινωνία μέχρι το Σάββατο το βράδυ; Πώς θα γίνει αυτό;
Το θέμα της διαμονής μου άρχισε να απασχολεί, εκτός από μένα, και όλο τον κλάδο των οδηγών ταξί της πόλης. Τα τηλέφωνα έδιναν κι έπαιρναν από το cb, η κοπέλα από το κέντρο άρχισε να ρωτάει τους υπόλοιπους ταξιτζήδες αν βρίσκονταν κοντά σε κάποιο κενοδοχείο να μάθουν αν υπάρχει δωμάτιο, μια κινητικότητα άνευ προηγουμένου. "Παιδιά, και να ξέρετε ότι ο άνθρωπος ήρθε από την Ελλάδα να γράψει στο blog του για το Αράντ! Μην πάθουμε 'φαντίχα' (φαντίχα=ρεζιλίκι , λέξη χρησιμότατη!).

Ραδιο-Ταξί εν δράσει!

Η ώρα περνούσε και φως στο τούνελ δε φαινόταν. Άρον άρον, πήγαμε στο σταθμό των ταξί, με την κοπέλα να κάθεται και ρωτάει για το αν υπάρχει δωμάτιο ενώ άλλοι τέσσερεις ταξιτζήδες έσπευσαν με μίνι τηλεφωνικούς καταλόγους ανά χείρας. Άρχιζα και το διασκέδαζα, να πω την αλήθεια το γαϊδούρι, αλλά πού να φανταστώ κι εγώ ότι το όλο ζήτημα το χειρίστηκα τόσο μα τόσο λάθος (εγώ που θεωρούμαι πολύ ψείρας σ'αυτά ~ τα της ταξιδιωτικής οργάνωσης εννοώ). Όσο για τον Άμραμ, την αδελφή του και τον άντρα της, ακόμα βρίσκονταν Ιεροσόλυμα και έρχονταν.. Και στο μεταξύ άρχισα να συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μιλάω κι εγώ αργά, σταθερά, με μεγάλες παύσεις όπως όλοι οι άλλοι -γεγονός που με έκανε να ανησυχώ ακόμα περισσότερο. Και οι δρόμοι: άδειοι, βουβοί και...έρημοι (τι άλλο;).
'Ωσπου κάποτε χτύπησε το τηλέφωνο κάποιου κινητού (ένας μακρόσυρτος ήχος μπιιιιιιιιπ με πααααύση και μετά ξανά ακόμα ένα μπιιιιιιπ). Τελικά, η ξαδέλφη ενός συναδέλφου "μας" βρήκε την ανηψιά μιας φίλης της που κάπως ήξερε κάποιον που ήταν στη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου στο κέντρο της πόλης δίπλα σχεδόν από το σταθμό των ταξί και κάτι έγινε και βρέθηκε δωμάτιο...

Ενθουσιασμός στο Ραδιο-Ταξί. Και ο Μόσε αρνήθηκε να μου πάρει μισό σέκελ! (κι αυτό πού το πας;).
Γρήγορα Γαβριήλ, μπες στο δωμάτιο που άρπαξες, μη σου φύγει!

Και το weekend είχε μόλις αρχίσει με την ...κάθοδό μου στη Νεκρά Θάλασσα. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους (είναι και η ώρα περασμένη και βαριέμαι να γράφω - γιατί δεν μπορώ να κρύψω ότι η περίεργη αρχαία ελληνική ρήση 'Σπεύδε Βραδέως' με έχει κάπως ...σημαδέψει περίεργα εδώ, στη μέση του πουθενά..)

κι έτσι από τα ψηλά
(500 μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας)

προχωρήσαμε ακόμα παρακάτω

φτάσαμε στα 100μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας

λίγο παρακάτω

πιάσαμε πάτο

και συνεχίσαμε ακάθεκτοι

μέχρι που φτάσαμε!

Και η Νεκρά Θάλασσα συνεχίζει να είναι νεκρή όπως πάντα, γεμάτη όμως με τουρίστες, κυρίως από τη Ρωσία, και με πάρα πολλούς άραβες από το Βόρειο Ισραήλ που είχαν φέρει τους ναργιλέδες τους και τις γυναίκες τους και ό,τι άλλο μπορεί αν φανταστεί κανείς από τάπερ και ψησταριές. Ίσως το πιο αλλοπρόσαλο πλήθος που είδα ποτέ σε παραλία τα τελευταία χρόνια. Και είχε πλάκα. Και άρχισε να πέφτει και ο ήλιος. Και δεν ίδρωναν τα μάτια σου από τη ζέστη κι έτσι μπορούσες να επιπλέεις στο αλατισμένο νερό όσο χρόνο ήθελες. Κι όταν άρχισε να νυχτώνει, έριξα κι έναν ύπνο στο ζεστό χώμα, ίσως από τους καλύτερους των τελευταίων εβδομάδων.

Dead by day

Όταν πια ξύπνησα, είχε νυχτώσει για τα καλά. Όλα γύρω μου όμως είχαν μείνει όπως τα ...θυμόμουν πριν κλείσω τα μάτια μου. Κόσμος συνέχιζε να μπαινοβγαίνει από τη θάλασσα, οι αραπίνες μοίραζαν τα φαγητά από τα τάπερ σε πλαστικά πιατάκια, τα παιδάκια (αραβάκια και ρωσάκια) έπαιζαν κηνυγητό και οι άραβες λίγο πιο πέρα προσεύχονταν πάνω στα χαλιά που είχαν απλώσει στο χώμα (!!!!!).
Όσο για τους υπόλοιπους, υποθέτω ότι βρίσκονταν στα ξενοδοχεία γιατί πλέον είχε μπει το Σαμπάτ.

Dead in the night

Και τελικά , να'τος κι ο Άμραμ με την αδερφή του και τον άντρα της και με περιμάζεψαν -ενώ βρισκόμουν σε κατάσταση νιρβάνας. Night life στο Αράντ και στο μπαρ "Musa" (Μούσα), το πρώτο μπαρ που άνοιξε στην πόλη, αρχές της δεκαετίας του '80, όταν δηλαδή χτίστηκαν και τα πρώτα ξενοδοχεία στη Νεκρά Θάλασσα. Χαρές και πανηγύρια με τις μπύρες να αδειάζουν η μια μετά την άλλη (εγώ βέβαια, πάντα πιστός στο Μπακάρντι με Κόλα, όλα κι όλα!) και οι συζητήσεις περί πολιτικής έδιναν κι έπαιρναν. Ένας χαμός. Όπως κάνουν οι Έλληνες όταν αρχίζουν να τρώγονται μεταξύ τους (συμπεριλαμβανομένου και εμού)

νεαροί ερημίτες και νεαρές ερημίτισσες
τα σπάνε στη Μούσα του Αράντ

Και κάπου μεταξύ τυριού και αχλαδιού, πέφτει η ιδέα να..."πεταχτούμε" όλοι μαζί την επομένη ως τη...Γαλιλαία, στο Βόρειο Ισραήλ. Να ξεκινήοσυμε, λέει, στις 7 το πρωί, δηλαδή 4-5 ώρες από τότε που ανέκυψε το ζήτημα...

Μα, θα προλάβω ;