"κάμα ζε" σημαίνει "πόσο κάνει"

Χαμός στο ίσωμα αυτές τις μέρες με τα πάρτυ, τα ποτά και τα ξενύχτια λόγω γενεθλίων και πολύ το γουστάρω. Παραμονή των γενεθλίων (αφού εδώ στο Ισραήλ ο εορτασμός αρχίζει ντε και καλά την παραμονή το βράδυ, άλλο κι αυτό) με τον Ιόναταν και τη Ντορίτ πέσαμε με τα μούτρα σε κάτι τεράστια μοσχαρίσια stakes στο Meat Bar (οδός Shderot Hen). Μέχρι και φίλοι μου ιταλοί που είμασταν συμμαθητές πέρσι το καλοκαίρι στο Πανεπιστήμιο της Ιορδανίας βρέθηκαν στο Τελ Αβίβ καλεσμένοι σε open πάρτυ σε κάποια ταράτσα και η μέρα των γενεθλίων άρχισε με αυτή την ωραία έκπληξη (ελπίζω να μου στείλουν τις φωτογραφίες σύντομα). Όσο για χθες (ανήμερα) με τον Εϋάλ, τον Μόσε και την Μασάντα σκάσαμε στο φαί στον 'Μάγο' (ha'Kosem - οδός King George πίσω από το Center πριν την πλατεία Masarek) που φτιάχνει τα καλύτερα σνίτσελ της πόλης (σνίτσελ κοτόπουλο εννοείται - χοιρινό δεν παίζει εδώ και δεν παίζει και για μένα έτσι κι αλλιώς λόγω ευαίσθητου στομαχιού) ενώ μετά στο μπαρ ilka στη Ντίζενγκοφ ήπιαμε ήπιαμε και ήπιαμε υπό τους ήχους της τελευταίας λέξης της ισραηλινής ποπ σκηνής..

Και σήμερα έπεται συνέχεια, αλλά δεν ξέρω πού ακριβώς
(δε μου λένε!!)

Μοιραία πάντως αυτές τις μέρες είναι αναπόφευκτη κάποια αναδρομή στα παλιά και στις βλακείες που κάναμε (όλοι) όταν κάποτε ήμασταν πιτσιρίκια (εντάξει, δεν απέχω και πάρα πολύ από εκείνη τη δοξασμένη εποχή, άλλωστε είπαμε - του χρόνου ενηλικιώνομαι και συμφωνήσατε όλοι απ'ό,τι είδα στα σχόλια της προγούμενης ανάρτησης).


Την περασμένη Δευτέρα λοιπόν, κάνοντας μια αναγνωριστική έφοδο στο Center (κυρίως να δω αν βγήκαν καινούργια cd και dvd) είδα το εξής κα-τα-πλη-κτι-κό φαινόμενο που μου θύμισε εμένα στην ηλικία των 8-9 χρονών, και λέω να το μοιραστώ μαζί σας..


Πλήθος παιδιών του Δημοτικού είχαν μαζευτεί στο εμπορικό κέντρο, άπλωσαν σεντόνια στο πάτωμα και είχαν τοποθετήσει τα...παλιά τους παιχνίδια και....τα πουλούσαν έναντι κάποιων σέκελ!!!!! Με περίσσεια σοβαρότητα άλλα συνομήλικα κάθονταν και παζάρευαν την τιμή ενώ οι μαμάδες όταν έβλεπαν ότι το θέμα (της τιμής, του παζαριού κλπ) έφευγε από κάθε έλεγχο (λόγω αστρονομικής διαφοράς πραγματικής αξίας και τιμής ή λόγω ...τσαντίλας είτε του πωλητή είτε του αγοραστή!) έμπαιναν στη μέση για να μπει λίγη τάξη εδώ μέσα...


Και τότε θυμήθηκα ότι κι εγώ στο Δημοτικό είχα αποφασίσει να ..πουλήσω τα παλιά μου παιχνίδια για να πάρω άλλα και είχε γίνει ολόκληρο θέμα τότε, όταν είχα γυρίσει σπίτι με φραγκοδίφραγκα (οι γονείς μου γέλαγαν νευρικά βλέποντάς με να μετρώ τα τάληρα και τα εικοσάρικα ~δραχμές μιλάμε~).

Μη γουρλώνετε τα μάτια σας.

Αυτό το ιδιότυπο παζάρι νομίζω πως εκτός από εντελώς εβραϊκά διασκεδαστικό (γέλασα ΜΕ-ΤΗΝ-ΨΥ-ΧΗ-ΜΟΥ να βλέπω τα μωρά να διαπληκτίζονται για 5 σέκελ -δηλαδή 1 ευρώ παρά κάτι- και στη συνέχεια να 'δίνουν χέρια' και να πουλούν και να αγοράζουν π.χ. ένα αυτοκινητάκι matchbox ή μια σπασμένη ροζ τσατσάρα της Μπάρμπυ) , είναι πολύ εκπαιδευτικό για τα πιτσιρίκια αυτής της ηλικίας, αφού έτσι μαθαίνουν να αξιολογούν τι τους χρειάζεται και τι όχι, μαθαίνουν την έννοια του χρήματος και των συναλλαγών και κατόπιν μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται αυτά που 'κέρδισαν'. Εγώ, για παράδειγμα, θυμάμαι ότι τα λεφτά από το ξεπούλημα των επιτραπέζιων παιχνιδιών μου τα είχα βάλει στον κουμπαρά "για ώρα ανάγκης" (???) - από τότε ήμουν ξενέρωτος περί τα τοιαύτα, και συνεχίζω να είμαι....

Καλά.... Αναμφιβόλως γέρασα. Για να τα λέω όλ'αυτά..