μιάσματα ανευρέθησαν

Ξαφνιάστηκα όταν έμαθα ότι ...σήμερα , Παρασκευή 6 Ιουνίου, θα γίνει η κηδεία του ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου.
Μα εγώ νόμιζα ότι αυτή η διαδικασία της κήδευσης του παντοιοτρόπως άτυχου αυτού ανθρώπου είχε ήδη αρχίσει από την πρώτη στιγμή που το ανακοίνωσαν στην τηλεόραση! Για ποιά κηδεία μιλάμε; Ειδικά χτες, που βρέθηκα να βλέπω τις μεσημεριανές εκπομπές στα ιδιωτικά κανάλια, είδα πάσης φύσεως νεκροθάφτες να πετσοκόβουν ό,τι απέμεινε από το κατακρεουργημένο σώμα του διάσημου ηθοποιού. Δημοσιογράφους, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και πολλούς 'ειδικούς'. Οι σκηνές που περιγράφονταν ήταν τόσο απελπιστικά αιμοσταγείς με σκοπό να ικανοποιήσουν ακόμα και το πιο απαιτητικά ανθρωποφάγο τηλεοπτικό κοινό. Ο σκοπός επετεύχθη και οι μετρήσεις της AGB έπιασαν κόκκινο. Ακόμα κι εγώ που το μεσημέρι το μόνο που κάνω είναι να κοιμάμαι, έμεινα άναυδος με την ωμότητα των περιγραφών, που μόνο ένα θρίλερ θα μπορούσε να ζηλέψει. Έφτασα στο σημείο να πάρω τηλέφωνο μια φίλη για να τη ρωτήσω εάν 'έβγαλε την τηλεόραση από την πρίζα', να μην ακούσει μέρα μεσημέρι η 9χρονη κόρη της τα τεκταινόμενα. Ομολογώ πως κι εγώ τόσο πολύ ταράχτηκα με τον ορυμαγδό των λεπτομερειών και τον τρόπο που τα έλεγαν που δε σας κρύβω ότι έπεσα ράκος στο κρεββάτι και... λίγο έλειψε ν'αφήσω και το φως αναμμένο στο σαλόνι, όπως τον παλιό καλό καιρό που σαν παιδί φοβόμουν τις αθώες σκιές...

Δε λέω, δε δολοφονείται κάθε μέρα ένα ευρέως αναγνωρίσιμο πρόσωπο και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, που στην ουσία 'αποκαθηλώνει' κάθε είδωλο και ρίχνει στα μούτρα μας και τις πιο προσωπικές στιγμές ενός ανθρώπου που έγινε 'αντικείμενο πόθου' και θαυμασμού από τόσο πολύ κόσμο. Και βεβαίως η προσωπικότητα ενός διάσημου ενδιαφέρει το ευρύ κοινό. Και είναι σίγουρο ότι ένα τέτοιο γεγονός δεν θα περνούσε ποτέ στα 'ψιλά'. Αλλά, τέλος πάντων. πότε επιτέλους θα μάθουμε την έννοια της λέξης 'μέτρο'΄;

Πλήθος συμπερασμάτων για την σύγχρονη ελληνική κοινωνία θα μπορούσε κανείς να συγκεντρώσει ακούγοντας όσα λέγονταν. Και πίσω από την καλά σκηνοθετημένη θλίψη και πιασάρικη συμπόνοια που φέρνει νούμερα τηλεθέασης, δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία πως στην Ελλάδα του 2008 εάν είσαι ναρκομανής ή/και ομοφυλόφιλος δεν σου επιτρέπεται ούτε να γεννιέσαι , ούτε να ζεις και - φευ - ούτε καν να πεθάνεις με ησυχία. Λίγο έλειψε να ειπωθεί ανοιχτά ότι ...καλά να πάθει ο ταλαίπωρος αυτός άνθρωπος, αφού έτσι επέλεξε (!) να ζει. Η χρήση του ρήματος 'επιλέγω' -σε όλους τους χρόνους, φωνές και διαθέσεις- ήταν τόσο συχνή στα Λαϊκά Δικαστήρια των καναλιών, που άρχισα να σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να συμβουλευθώ τον Μπαμπινιώτη.

Η γκρίζα διαφυγή που βρήκε ο άτυχος αυτός άνθρωπος δεν ήταν δυνατόν ποτέ να είχε αποτελέσει 'επιλογή' του. Κανένας άνθρωπος δεν καταφεύγει επειδή το επέλεξε ούτε στην υπεκφυγή των ναρκωτικών ούτε στις πλατείες, στα πάρκα και σε πιάτσες κάθε είδους για να βρει υποκατάστατα αγάπης. Θέλω να πιστεύω ότι κατά βάθος όλοι μας (ακόμα) αναζητούμε θαλπωρή στις προσωπικές μας σχέσεις και προσδοκούμε ένα υγιές στενό περιβάλλον που θα μας αποδέχεται με τα συν και με τα πλην μας - γιατί όλοι ανεξαιρέτως έχουμε και από τα δύο, τι να κάνουμε -. Θέλω να πιστεύω ότι και αυτός ο άνθρωπος δεν αποτελούσε εξαίρεση από τον κανόνα, ανεξάρτητα από τις σεξουαλικές του προτιμήσεις ή οιεσδήποτε έξεις του, που στο κάτω-κάτω δεν νομίζω ότι αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέροντος για κανέναν από μας.
Μας ενδιαφέρουν όμως τα κριτήρια που η κοινωνία μας, η δημοκρατική -λέει- κοινωνία της Ελλάδας του 2008, κρίνει και επικρίνει ό,τι δεν ταιριάζει στον μέσο όρο του DNA της. Και ιδού που το θύμα αποκαλύφθηκε ότι ήταν ναρκομανής. Και ιδού που αποδείχθηκε ότι ο διάσημος ζεν-πρεμιέ έπαιζε όντως θέατρο κάνοντας τον ερωτευμένο με γυναίκες μπροστά στο φακό. Και ιδού που ο δολοφόνος του θα ήταν κατά 99.9% αλλοδαπός

Και... Ζήτω!
Τα μιάσματα της πόλης εντοπίσθηκαν!
Εντοπίσθηκαν από εμάς, τους πολλούς, που είμαστε αλάνθαστοι, ηθικοί και ως εκ τούτου μονίμως κρίνοντες.
Για όλα φταίνε τα πρεζόνια, οι πούστηδες και οι ξένοι.
Κανένα έλεος σε αυτούς. Να καούν στην πυρά. Να εξαφανιστούν. Να μην υπάρχουν. Να κατακρεουργούνται δημοσίως μέσα από γκλαμουράτες εκπομπές μέρα-μεσημέρι, πριν καν ακόμα 'φάνε χώμα' στην κυριολεξία.
Άλλωστε τι μας νοιάζει εμάς;
Τι μας νοιάζουν εμάς οι μειονότητες;
Δημοκρατία δεν έχουμε;
Η πλειοψηφία δεν είναι αυτή που πάντα κερδίζει;
Ούτως ή άλλως, εμείς - δηλαδή οι πολλοί - είναι που θα πάμε στον παράδεισο! Άλλωστε αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
Και όσο για τους άλλους; Να φάνε πόρτα στα μούτρα
γιατί εμείς ..'δεν τους παίζουμε'